Attica3Races (2013)
Αγωνιστικό 2ήμερο, Ατομικό Χρονόμετρο, Σιρκουί και Αντοχή.
Τον αγώνα του Γύρου Θυσίας διαδέχθηκε ένας άλλος αγώνας, ... ή μάλλον ένα "σετάκι" αγώνων. Την πρώτη ημέρα (στο πρώτο ΕΤΑΠ δλδ) οι αθλητές καλούνται να πραγματοποιήσουν 2 γύρους στο Κωπηλατοδρόμιο (στο Σχοινιά) με τον ελάχιστο δυνατό χρόνο. Αγώνισμα Ατομικής Χρονομέτρησης εν ολίγης. Στη συνέχεια ακολουθεί Σιρκουί, δλδ αγώνας που τρέχουν πολλοί ποδηλάτες μαζί (ανά κατηγορία όμως), και την επόμενη μέρα (2ο ΕΤΑΠ) έχει Αγώνας Αντοχής όπου υπάρχει κοινή εκκίνηση για περίπου 250 ποδηλάτες.
Χρονόμετρο (2 γύροι=10 χλμ): Δύσκολο αν αποφασίσεις να πατήσεις, το δούλεψα όλο κοντά στο 97-98% της καρδιακής μου λειτουργίας. Ζόρι, κούραση, αλλά κρατάνε περίπου 16-17 λεπτά για τους περισσότερους από εμάς. Συγκεκριμένα ολοκλήρωσα την προσπάθειά μου σε 16'10'' και με μεγάλη μου έκπληξη διαπίστωσα πως ήμουν ο 1ος από την ομάδα μου. Πολύ θετικό συναίσθημα, όχι γιατί νιώθεις καλύτερος από κάποιον άλλο, αλλά γιατί βλέπεις ότι οι προσπάθειές σου, οι προπονήσεις σου και οι αγωνιάρικες βόλτες μαζί με καλούς φίλους μόνο θετικά αποτελέσματα μπορούν να έχουν.
Σιρκουί (30λεπτά + 1 γύρος): Επίσης δύσκολο(εμ τι εύκολο θα ήταν?--χαχα) μιας και πρέπει να ακολουθείς απανωτά ντεμαράζ έχοντας τα μάτια σου ταυτόχρονα στους δίπλα/μπροστά/πίσω σου. Αρκετή συμφόρηση στις στροφές και η αδρεναλίνη ανέβαινε σε υψηλά επίπεδα. Μία έντονη κράμπα (αριστερή γάμπα)που έκανε την εμφάνισή της στο 2ο γύρο, την έγραψα κανονικά στα @@ μου, και φρόντισα απλά να μην την σκέφτομαι. Η πουτάνα όμως δε σταμάτησε λεπτό να μου θυμίζει πως είναι εκεί.
1 χλμ πριν τον τερματισμό βρισκόμενοι στην τελική ευθεία παραλίγο να παίξει τρελή τούμπα. Ευτυχώς δεν έγινε τίποτα. Μαζί με τον Μήτσο (Κόσμο) μείναμε στο κυρίως γκρουπ μέχρι τέλους και κόψαμε το νήμα με ενάμιση sec διαφορά από τον 1ο.
(Ευτυχώς που στον 2ο γύρο με "τράβηξε"(ο Μήτσος) καμιά 50ριά μέτρα γιατί κοιμήθηκα όρθιος κι έχασα ένα ολόκληρο ντεμαράζ - μαζί με το κυρίως γκρουπ.)
Εν τω μεταξύ στις κερκίδες ήταν και η Μαριλού με τα παιδιά, και ακόμη κι αν δεν τους έβλεπα, ήξερα ότι αυτοί με βλέπουν και αγωνιούν για μένα. Τους χρωστάω πολλά γιατί κάνουν υπομονή και με στηρίζουν σ αυτό το "νέο" μου χόμπι που λέγεται ποδηλασία. Είναι πολύ σημαντικό οι δικοί σου άνθρωποι να σε υποστηρίζουν σε αυτό που κάνεις. Τότε το κάνεις ακόμα καλύτερα!
Αντοχή (69χλμ Ακρόπολη-Σούνιο): Μπόλικος κόσμος, μπόλικες τακτικές, ΜΠΟΛΙΚΟ μπέρδεμα, πολλά ατυχήματα, ΜΕΓΑΛΟΣ κίνδυνος. Πραγματικά δεν ξέρω αν θα το ξανακάνω.
Υπήρχαν στιγμές που φοβήθηκα πολύ. Ειδικά όταν στο κατηφοράκι, πριν την ευθεία της Αναβύσσου, έπεσαν ποδηλάτες με 60 [πραγματικά] χλμ. Εύχομαι μόνο να είναι καλά τα παιδιά.
Στο "αγωνιστικό" κομμάτι τώρα ...: Από το ελεύθερο μέχρι το Σούνιο πρέπει να είχαμε κοντά στα 45χλμ μέση.(!!!)Μιλάμε για πολύ ταχύτητα. Ανεβαίναμε μερικά ανηφοράκια με 50+...
Υπήρχαν στιγμές που φοβήθηκα πολύ. Ειδικά όταν στο κατηφοράκι, πριν την ευθεία της Αναβύσσου, έπεσαν ποδηλάτες με 60 [πραγματικά] χλμ. Εύχομαι μόνο να είναι καλά τα παιδιά.
Στο "αγωνιστικό" κομμάτι τώρα ...: Από το ελεύθερο μέχρι το Σούνιο πρέπει να είχαμε κοντά στα 45χλμ μέση.(!!!)Μιλάμε για πολύ ταχύτητα. Ανεβαίναμε μερικά ανηφοράκια με 50+...
Έχασα το κυρίως γκρουπ ψηλά στην Καταφυγή όταν για 5 sec μου βγήκε η αλυσίδα. Μου πήραν 50-60 μέτρα. Εκεί...πάει έγιναν καπνός! Στα 300 μέτρα ξεκίναγε η κατηφόρα και πλέον δεν είχα καμία ελπίδα να τους ξαναπιάσω. Ο Μάνος (Γκιόκας) είχε δυστυχώς την ίδια τύχη με μένα,(σχεδόν στο ίδιο σημείο) μόνο που αυτός αναγκάστηκε να κατέβει κι από το ποδήλατο.
Βέβαια, λίγο πιο κάτω έχασε το κυρίως γκρουπ πολύς λαός και παρόλο που είχα μείνει μόνος μου κατάφερα και μάζεψα μερικούς. Τερμάτισα στο Σούνιο σκάρτα 4 λεπτά μετά τον 1ο γενικής σε μόλις 1h45'30''. Χρόνος από τον οποίο μόνο ευχαριστημένος μπορώ να είμαι.
Βρεθήκαμε να γυρνάμε σε ρυθμούς breveτάδικους από το Σούνιο προς τα πίσω.Με τα ποδήλατα εννοείται. Στάση στη Σαρωνίδα στα Goodys για να αναπληρώσουμε όλα αυτά που κάψαμε με την ένταση των 2 ωρών. Γλυκά - γλυκά πήραμε στο δρόμο της επιστροφής κουρασμένοι μεν ... ευτυχισμένοι και ικανοποιημένοι δε.
Με διαδρομή ίδια ουσιστικά με την περσυνή (εξαιρώντας τα περάσματα δεξιά-αριστερά πάνω από την Εθνική) το φετινό 300άρι είναι πλέον γεγονός.
Με μόλις 3 ώρες ύπνο και αρκετή ταλαιπωρία την προηγούμενη μέρα, δυσκολεύτηκα ακόμα και ν'ανοίξω τα μάτια μου τα ξημερώματα του Σαββάτου. Ευτυχώς είχα προβλέψει και είχα φορτώσει τα πάντα στο αυτοκίνητο από την προηγούμενη μέρα.
Έτσι πήρα μόνο τα κιλά μου, ένα μήλο και μία φέτα ψωμί με μέλι και ξεκίνησα για Αγ.Στέφανο.
Ευτυχώς τελικά έφτασα στην ώρα μου, όντας πλέον ξύπνιος για τα καλά κι έτοιμος ψυχολογικά και σωματικά για την εκκίνηση.
Ο οργανισμός μας καμιά φορά έχει αυτό το μαγικό ...
Εκεί που λες ...χέσε μέσα... τι πάω να κάνω με 3 ώρες ύπνο....
εκεί λοιπόν ξαφνικά τα ξεχνάς όλα και δεν βλέπεις την ώρα να (ξανα)ξεκινήσεις για την περιπέτεια των 300+ χιλιομέτρων.
Πήραμε εκκίνηση λοιπόν κατά τις 07.05, σχηματίσαμε ένα μεγάλο γκρουπ και τώρα έπρεπε να αντιμετωπίσουμε τα πρώτα πολύ κρύα κατηφορικά χιλιόμετρα. Παγώσαν χέρια, πάγωσαν πόδια, αυτιά, μύτη ... τα πάντα. Η πλήρης ακαμψία λέμε. χαχααχα!!
Ευτυχώς μερικές αχτίδες ήλιου και η μετατροπή της κατηφόρας σε ευθεία, ζέσταναν τα κοκκαλάκια μας. Οπότε πιάσαμε και το ρυθμό μας πλέον. Οι ώρες πάνω στη σέλα αναμένονταν πολλές, κι έτσι με συνοπτικές διαδικασίες ξεκίνησε ένα αργό δεξιόστροφο ρολόι το οποίο διατηρούσε την ΜΩΤ υψηλά και ταυτόχρονα την κούραση ...χαμηλά.
Κι ενώ ο στόχος των 13ών ωρών φάνταζε εφικτός, ξεκίνησαν οι ατυχίες.
Διπλό λάστιχο (από λακούβα)ο φίλος Παναγιώτης με την Orca. Πάει το 15λεπτο...
Όλα καλά όμως συνεχίζουμε!
Σφραγίζουμε στο 1ο κοντρόλ στο Ύπατο και μέσα σε 5 λεπτάκια αναχωρούμε.
Η βιασύνη μας οδηγεί σε λάθος όμως. Χάνουμε μία στροφή. Ευτυχώς το λάθος είναι μικρό. Βία 1 χλμ κύκλος. Άλλα 5 λεπτάκια χαμένου χρόνου όμως.
Σιγά μην τρελαθούμε όμως. Κεφάλι κάτω και με πολύ καλό τέμπο περνάμε Θήβα, Αλίαρτο, Κωπαίδα... και λίγα χλμ πριν το κοντρόλ του Ορχομενού... νάσου κι άλλο φουίτ.
Φραγκίσκος. Η κωλοζάντες της Shimano σου βγάζουν το λάδι για να περάσεις ένα λάστιχο. Υπάρχει καθυστέρηση. Αφού το βάζουμε όμως διαπιστώνουμε ότι κάπου χάνει και αυτή (η καινούρια) σαμπρέλα. Φτου κι απ την αρχή. Πρέπει να φάγαμε 15-20 λεπτάκια ακόμη.
Δε μας χάλασε όμως. Ξανά κεφάλι κάτω και φτάνουμε Ορχομενό. Σφραγίζουμε και σχετικά γρήγορα αναχωρούμε για Αταλάντη. Μας χωρίζουν 50χλμ. Δεν ξέρω πως τα κατάφερα, αλλά ξεκίνησα να νιώθω τη "φούσκα" μου γεμάτη από τα πρώτα 5...
Παρόλα αυτά λέω στον εαυτό μου: Υπομονή. Όχι άλλη στάση τώρα. Ας την κάνουμε πριν την ανηφόρα που ξεκινάει περίπου σε 15-20χλμ. Έτσι κι έγινε....
Και τελικά (φαίνεται κι απ τη φωτό) δεν κατουριόμουν μόνο εγώ....
Η ανηφόρα βγήκε εύκολα, η κατηφόρα γρήγορα και το σφράγισμα στην Αταλάντη που σηματοδοτούσε και το 1/2 της διαδρομής, ήταν πλέον παρελθόν.
Ξεκινήσαμε με τον Φράνκι, τον Ζούβελο και τον Γιάννη ένα τσικ νωρίτερα γιατί πάλι η μητέρα φύση μας καλούσε. Λογικό είναι. Η κατανάλωση υγρών ήταν άφθονη.
Αφού "αδειάσαμε", ξεκινήσαμε σιγά-σιγά να ανηφορίζουμε το βουνό που προηγουμένως είχαμε κατέβει. Αν και ήταν καμιά 15ριά σχεδόν χιλιόμετρα με ήπια κλίση, βγήκε πριν το καταλάβουμε.
Συνεχίσαμε μέχρι τον Ορχομενό μόνοι μας. 3 περίπου χλμ πριν το κοντρόλ το λάστιχο του Φράνκι, άρχισε να (ξανα)παραδίδει πνεύμα!
ΕΛΕΟΣ το γαμημένο!
Σταματάμε. Το φουσκώνουμε ίσα - ίσα για να φτάσουμε στο κοντρόλ.
Ε, και στο κοντρόλ το ξαναλλάζουμε.!
Τρώμε, πίνουμε και σιγά-σιγά ξεκινάει πάλι το πετάλι.
Ο (άτυχος) Φράνκι ξαναμένει πίσω. Κάτι δεν πάει καλά με το λάστιχό του πάλι. Οι υπόλοποι συνεχίσαμε.
Αρκετός κόσμος πλέον μέσα στο γκρουπ είναι κουρασμένος. Αυτό επιβεβαιώθηκε με το σούρωμα του Γιάννη το οποίο μας ανάγκασε σε έκτακτη στάση σε βενζινάδικο για κατανάλωση σε πατατάκια, κόκα κόλα και λοιπά υγειινά μαγειρεμένα φαγητά.
Ο στόχος των 13ών ωρών ήταν πλέον για τα καλά ξεχασμένος.
Εκείνη τη στιγμή εγώ ένιωθα ακόμα αρκετά δυνατός, παρόλα αυτά ο μόνος στόχος μου πλέον, ήταν να βοηθήσω όσο μπορώ να φτάσει γρήγορα το γκρουπ στον τερματισμό, ακόμα κι αν έπρεπε για όλα τα υπόλοιπα χιλιόμετρα να είμαι μπροστά. Θέλαμε ακόμα καμιά 100στή.
Με καλό ρυθμό λοιπόν συνεχίσαμε. Τη μηχανή του γκρουπ κάναμε πλέον μόνο 5-6 άτομα. Έτσι είναι και το σωστό. Αυτοί που έχουν ακόμα λίγες δυνάμεις να τραβήξουν όλη την ομάδα.
Κάποια στιγμή όμως είχαμε κι άλλο θέμα. Ο Σταύρος (Σιδ) έβλεπε πράσινους και κόκκινους δράκους από τη "σούρα". Δεν ήταν καλά. Εκείνη την ώρα ήμασταν περίπου στα 290 χλμ.
Μιας και ο αρχικός στόχος είχε πλέον χαθεί για τα καλά, μαζί με τον Χρήστο (DS) παρατήσαμε το γκρουπ και αλλάξαμε για ακόμη μία φορά στόχο.
Αυτός ήταν πλέον να καθήσουμε μαζί με τον Σταύρο και να τον βοηθήσουμε σωματικά και ψυχολογικά για να τερματίσει. Έτσι κι έγινε.
Τον ποτίσαμε με 2 τζελάκια, ηλεκτρολύτες, λίγο σπρώξιμο στις ανηφόρες κι έτσι καταφέραμε 2 κουρασμένοι κι ένας σουρωμένος να περνάμε και κόσμο στα τελευταία χλμ.
Η δικαίωση ήρθε κατά τον τερματισμό όπου κυριάρχησε το χαμόγελο για ακόμη μία φορά.
Τελικά όλοι οι μπλέδες τερματίσαμε με διαφορά λεπτού περίπου κι έτσι άλλο ένα 300άρι μπήκε στο ράφι και πολλές καλές αναμνήσεις στο μυαλό μας.
Για να δούμε...
Θα πάμε για τα 600 τώρα???
Λες?
Για την ιστορία:
Λάθος επιλογές:
Ευτυχώς όσο πάνε και μειώνονται...
Ίσως να πρέπει να πάρω φωτοχρωμικά γυαλιά.
Σωστές επιλογές:
Τα διπλά φώτα μπρος-πίσω. Η επιλογή του ρουχισμού.Το πλαστικοποιημένο roadbook.
Να βοηθήσω φίλους που βρισκόντουσαν σε πιο δύσκολη φάση από εμένα.
Καταναλώθηκαν:
1 κρουασάν
1/3 μακαρονάδα
1 σουβλάκι καλαμάκι
4 τζελάκια
3 τοστ
3 μπάρες δημητριακών
1 δόση 4:1 recovery
1/2 δόση 4:1 regener
2 lt ισοτονικό
5 lt νερό
Βέβαια, λίγο πιο κάτω έχασε το κυρίως γκρουπ πολύς λαός και παρόλο που είχα μείνει μόνος μου κατάφερα και μάζεψα μερικούς. Τερμάτισα στο Σούνιο σκάρτα 4 λεπτά μετά τον 1ο γενικής σε μόλις 1h45'30''. Χρόνος από τον οποίο μόνο ευχαριστημένος μπορώ να είμαι.
Βρεθήκαμε να γυρνάμε σε ρυθμούς breveτάδικους από το Σούνιο προς τα πίσω.Με τα ποδήλατα εννοείται. Στάση στη Σαρωνίδα στα Goodys για να αναπληρώσουμε όλα αυτά που κάψαμε με την ένταση των 2 ωρών. Γλυκά - γλυκά πήραμε στο δρόμο της επιστροφής κουρασμένοι μεν ... ευτυχισμένοι και ικανοποιημένοι δε.
36ος Γύρος Θυσίας (2013)
Αγώνας αντοχής. Εκκίνηση Πάτρα, τερματισμός Μονή Αγ.Λαύρας (Καλάβρυτα)
Τζίρο ντε Σάκριφάις (που είπε κι ένας φίλος...)
Πρόκειται ουσιαστικά για την 1η μου συμμετοχή σε αγώνα ο οποίος μάλιστα μετράει στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα και θεωρείται από τους πιο απαιτητικούς.
Μήκος 80χλμτρων τα οποία μέσα τους κρύβουν 1.800+ μέτρα υψομετρικής διαφοράς. Η ευθεία κρατάει μέχρι το 9ο, άντε 10ο χλμ. Μετά ξεκινάει η ... να μην πω καλύτερα!
Πολλά χρώματα, πολλά και ακριβά ποδήλατα, ξυρισμένες και αξύριστες(όπως η δική μου χαχα) γάμπες, και βεβαίως άγχος-αγωνία, ήταν στοιχεία που έβρισκες σε αφθονία στο χώρο εκκίνησης που ήταν το λιμάνι της Πάτρας.
Βεβαίως αρκετοί Μπλέδες ήμασταν εκεί. Από αριστερά έχουμε: Κόσμο, Ζαφ, Περικλής, Άλεξ, Πέτρος, Χρήστος(DS), Γκιόκας, Παύλος.
Με λίγα λεπτά καθυστέρησης δόθηκε η εκκίνηση κι έτσι ένα πολύχρωμο "τσούρμο"(aka peloton) από περίπου 170 ποδηλάτες (τόσοι είμασταν οι Μάστερς) βρέθηκαν να ακολουθούν από πίσω το ασημί Skoda του αλυτάρχη.
Παρόλο που οι ταχύτητες στην ευθεία παρέμειναν σε λογικά επίπεδα, οι παλμοί είχαν πάρει τον ανήφορο μιας και το στρες ήταν έντονο.
Στο ξεκίνημα της ανηφόρας με το Skoda να παραμένει ακόμα μπροστά από το peloton, οι παλμοί έπιαναν κόκκινα... Κοίταζα που και που πίσω κι έβλεπα κόσμο να μένει αρκετά μακριά από το κυρίως γκρουπ και να ανεβαίνει με δυσκολία ακόμα και τις πρώτες ανηφόρες. Αυτό με έκανε να στρεσάρομαι περισσότερο γιατί σκεφτόμουν ότι μάλλον πλησιάζει κι η δική μου σειρά. Ευτυχώς αυτό δεν έγινε, έμεινα κανονικότατα μέσα στο πελοτόν μέχρι και που σταματήσαμε για "πιπί". Μέσα σε αυτό το 3λεπτο (εκτός από το κατούρημα) μπούκωσα μία ενεργειακή μπάρα και ρούφηξα κι ένα ολόκληρο τζελάκι καβάλησα και ήμουν πλέον έτοιμος.
Το Σκόντα ξαναξεκίνησε. ΟΙ παλμοί 175 και βάλε. Ο ρυθμός...απαλός. Το Σκόντα έφυγε. Το ελεύθερο δόθηκε. Ο ρυθμός συνεχίζει να είναι απαλός και κάθε 500 περίπου μέτρα γίνονται ξεσπάσματα.
Κάπου λοξά δεξιά μπερδεύονται και πέφτουν. Κοιτάω...χαζεύω..
Ακούω μία φιλική φωνή δίπλα μου που μου λέει/φωνάζει: Ζαφ ΠΡΟΧΩΡΑ! Μη μείνεις πίσω (O DS ήταν...)
Πριν το καταλάβω έχω χάσει 20+ μέτρα. Κι όταν το γκρουπ πατάει...πιστέψτε με... είναι δύσκολο να τα ξανακερδίσεις.
Συνεχίζω για λίγα χλμ ακόμα μαζί με το κυρίως γκρουπ το οποίο και (βεβαίως) χάνω όταν αποφασίζει να πατήσει για τα καλά. Μη ξεχνάμε ότι αποτελείται από παλαιούς πρωταθλητές και γενικότερα ανθρώπους που "έχουν" το ποδήλατο πολλά περισσότερα χρόνια σε σχέση με μένα.
Μένω μόνος μου λοιπόν και ξεκινάω να παλεύω με την ανηφόρα και τον πολύ κόντρα αέρα.
Κάποια στιγμή πιάνω 2-3 άτομα οι οποίοι κολλάνε πίσω μου και ουσιαστικά τους τραβάω για καμιά 25ριά χλμ. Ήξερα πως δεν ήταν ότι σοφότερο (να τους τραβάω). Ήξερα πως θα έπρεπε να κρυφτώ κι εγώ λίγο πίσω τους. Να πάρω λίγες ανάσες. Να ξεκουράσω τα πόδια. ΟΧΙ... όμως! Δε το έκανα.! Συνέχισα τον ρυθμό μου. Και γούσταρα τρελά. Κάποια στιγμή σε μία πολύ γρήγορη κατηφόρα τους πήρα 500+ μέτρα και από τότε δεν τους ξαναείδα.
Συνέχιζα απλά να παλεύω με την ανηφόρα και τον αέρα. Σε ένα μικρό ισάδι γκρουπαρίστικα με 2 αθλητές από την κατηγορία Αντρών. Πήγαμε λίγο αεροπορία, τράβηξα κι εγώ για λίγο, αλλά με το που ξεκίνησε η επόμενη ανηφόρα...έκανα ξεκόλλημα. Προς τα πίσω!
Κάποια στιγμή είδα την ταμπέλα 10km. Εδώ είμαστε.! Υπήρχε και τύπος που μοίραζε νερά αλλά δεν είχα κουράγιο να απλώσω το χέρι μου... Εξ άλλου, το ένα μου παγούρι είχε ακόμα 3/4 μέσα.
Τρώω μία μπάρα δημητριακών που είχα στην τσέπη μου. Η μισή σχεδόν μου έπεσε από το στόμα. (έπρεπε να αναπνεύσω κιόλας...)
Συνεχίσω το πετάλι και φτάνοντας στο τέλος αντικρίζω τα τελευταία 3-4 ανηφορικότατα χλμ που περιμένουν. Στο δρόμο πολύς κόσμος, παιδιά να χειροκροτούν, μεγάλοι να σε εμψυχώνουν. Λίγο έμεινε!
Περνάω την αψίδα του τερματισμού σε 3h22' και κάτι ψιλοδευτερόλεπτα σύμφωνα με το Garmin. Ευχαριστημένος? Ε, βέβαια, αυτό έλειπε!
Ακολούθησε χαβαλές με τα υπόλοιπα παιδιά της παρέας και λουκούλλειο γεύμα σε εκλεκτό μαγειρείο της Πάτρας.
Του χρόνου με το καλό θα είμαστε πάλι εκεί. !!
Ξημερώματα Δευτέρας 25-3. Λίγο πριν την αναχώρηση για Γύρο Θυσίας.
Μήκος 80χλμτρων τα οποία μέσα τους κρύβουν 1.800+ μέτρα υψομετρικής διαφοράς. Η ευθεία κρατάει μέχρι το 9ο, άντε 10ο χλμ. Μετά ξεκινάει η ... να μην πω καλύτερα!
Πολλά χρώματα, πολλά και ακριβά ποδήλατα, ξυρισμένες και αξύριστες(όπως η δική μου χαχα) γάμπες, και βεβαίως άγχος-αγωνία, ήταν στοιχεία που έβρισκες σε αφθονία στο χώρο εκκίνησης που ήταν το λιμάνι της Πάτρας.
Βεβαίως αρκετοί Μπλέδες ήμασταν εκεί. Από αριστερά έχουμε: Κόσμο, Ζαφ, Περικλής, Άλεξ, Πέτρος, Χρήστος(DS), Γκιόκας, Παύλος.
Με λίγα λεπτά καθυστέρησης δόθηκε η εκκίνηση κι έτσι ένα πολύχρωμο "τσούρμο"(aka peloton) από περίπου 170 ποδηλάτες (τόσοι είμασταν οι Μάστερς) βρέθηκαν να ακολουθούν από πίσω το ασημί Skoda του αλυτάρχη.
Παρόλο που οι ταχύτητες στην ευθεία παρέμειναν σε λογικά επίπεδα, οι παλμοί είχαν πάρει τον ανήφορο μιας και το στρες ήταν έντονο.
Στο ξεκίνημα της ανηφόρας με το Skoda να παραμένει ακόμα μπροστά από το peloton, οι παλμοί έπιαναν κόκκινα... Κοίταζα που και που πίσω κι έβλεπα κόσμο να μένει αρκετά μακριά από το κυρίως γκρουπ και να ανεβαίνει με δυσκολία ακόμα και τις πρώτες ανηφόρες. Αυτό με έκανε να στρεσάρομαι περισσότερο γιατί σκεφτόμουν ότι μάλλον πλησιάζει κι η δική μου σειρά. Ευτυχώς αυτό δεν έγινε, έμεινα κανονικότατα μέσα στο πελοτόν μέχρι και που σταματήσαμε για "πιπί". Μέσα σε αυτό το 3λεπτο (εκτός από το κατούρημα) μπούκωσα μία ενεργειακή μπάρα και ρούφηξα κι ένα ολόκληρο τζελάκι καβάλησα και ήμουν πλέον έτοιμος.
Το Σκόντα ξαναξεκίνησε. ΟΙ παλμοί 175 και βάλε. Ο ρυθμός...απαλός. Το Σκόντα έφυγε. Το ελεύθερο δόθηκε. Ο ρυθμός συνεχίζει να είναι απαλός και κάθε 500 περίπου μέτρα γίνονται ξεσπάσματα.
Κάπου λοξά δεξιά μπερδεύονται και πέφτουν. Κοιτάω...χαζεύω..
Ακούω μία φιλική φωνή δίπλα μου που μου λέει/φωνάζει: Ζαφ ΠΡΟΧΩΡΑ! Μη μείνεις πίσω (O DS ήταν...)
Πριν το καταλάβω έχω χάσει 20+ μέτρα. Κι όταν το γκρουπ πατάει...πιστέψτε με... είναι δύσκολο να τα ξανακερδίσεις.
Συνεχίζω για λίγα χλμ ακόμα μαζί με το κυρίως γκρουπ το οποίο και (βεβαίως) χάνω όταν αποφασίζει να πατήσει για τα καλά. Μη ξεχνάμε ότι αποτελείται από παλαιούς πρωταθλητές και γενικότερα ανθρώπους που "έχουν" το ποδήλατο πολλά περισσότερα χρόνια σε σχέση με μένα.
Μένω μόνος μου λοιπόν και ξεκινάω να παλεύω με την ανηφόρα και τον πολύ κόντρα αέρα.
Κάποια στιγμή πιάνω 2-3 άτομα οι οποίοι κολλάνε πίσω μου και ουσιαστικά τους τραβάω για καμιά 25ριά χλμ. Ήξερα πως δεν ήταν ότι σοφότερο (να τους τραβάω). Ήξερα πως θα έπρεπε να κρυφτώ κι εγώ λίγο πίσω τους. Να πάρω λίγες ανάσες. Να ξεκουράσω τα πόδια. ΟΧΙ... όμως! Δε το έκανα.! Συνέχισα τον ρυθμό μου. Και γούσταρα τρελά. Κάποια στιγμή σε μία πολύ γρήγορη κατηφόρα τους πήρα 500+ μέτρα και από τότε δεν τους ξαναείδα.
Συνέχιζα απλά να παλεύω με την ανηφόρα και τον αέρα. Σε ένα μικρό ισάδι γκρουπαρίστικα με 2 αθλητές από την κατηγορία Αντρών. Πήγαμε λίγο αεροπορία, τράβηξα κι εγώ για λίγο, αλλά με το που ξεκίνησε η επόμενη ανηφόρα...έκανα ξεκόλλημα. Προς τα πίσω!
Κάποια στιγμή είδα την ταμπέλα 10km. Εδώ είμαστε.! Υπήρχε και τύπος που μοίραζε νερά αλλά δεν είχα κουράγιο να απλώσω το χέρι μου... Εξ άλλου, το ένα μου παγούρι είχε ακόμα 3/4 μέσα.
Τρώω μία μπάρα δημητριακών που είχα στην τσέπη μου. Η μισή σχεδόν μου έπεσε από το στόμα. (έπρεπε να αναπνεύσω κιόλας...)
Συνεχίσω το πετάλι και φτάνοντας στο τέλος αντικρίζω τα τελευταία 3-4 ανηφορικότατα χλμ που περιμένουν. Στο δρόμο πολύς κόσμος, παιδιά να χειροκροτούν, μεγάλοι να σε εμψυχώνουν. Λίγο έμεινε!
Περνάω την αψίδα του τερματισμού σε 3h22' και κάτι ψιλοδευτερόλεπτα σύμφωνα με το Garmin. Ευχαριστημένος? Ε, βέβαια, αυτό έλειπε!
Ακολούθησε χαβαλές με τα υπόλοιπα παιδιά της παρέας και λουκούλλειο γεύμα σε εκλεκτό μαγειρείο της Πάτρας.
Του χρόνου με το καλό θα είμαστε πάλι εκεί. !!
Brevet Αταλάντης 2013
Διαδρομή Αγ.Στέφανος - Αλίαρτος - Ορχομενός - Αταλάντη - Ορχομενός - Αλίαρτος - Αγ.Στέφανος 320χλμ στο σύνολο με περίπου 2.400 υψομετρικά.
Συνολικός χρόνος ... 14h30'
Με διαδρομή ίδια ουσιστικά με την περσυνή (εξαιρώντας τα περάσματα δεξιά-αριστερά πάνω από την Εθνική) το φετινό 300άρι είναι πλέον γεγονός.
Με μόλις 3 ώρες ύπνο και αρκετή ταλαιπωρία την προηγούμενη μέρα, δυσκολεύτηκα ακόμα και ν'ανοίξω τα μάτια μου τα ξημερώματα του Σαββάτου. Ευτυχώς είχα προβλέψει και είχα φορτώσει τα πάντα στο αυτοκίνητο από την προηγούμενη μέρα.
Έτσι πήρα μόνο τα κιλά μου, ένα μήλο και μία φέτα ψωμί με μέλι και ξεκίνησα για Αγ.Στέφανο.
Ευτυχώς τελικά έφτασα στην ώρα μου, όντας πλέον ξύπνιος για τα καλά κι έτοιμος ψυχολογικά και σωματικά για την εκκίνηση.
Ο οργανισμός μας καμιά φορά έχει αυτό το μαγικό ...
Εκεί που λες ...χέσε μέσα... τι πάω να κάνω με 3 ώρες ύπνο....
εκεί λοιπόν ξαφνικά τα ξεχνάς όλα και δεν βλέπεις την ώρα να (ξανα)ξεκινήσεις για την περιπέτεια των 300+ χιλιομέτρων.
Πήραμε εκκίνηση λοιπόν κατά τις 07.05, σχηματίσαμε ένα μεγάλο γκρουπ και τώρα έπρεπε να αντιμετωπίσουμε τα πρώτα πολύ κρύα κατηφορικά χιλιόμετρα. Παγώσαν χέρια, πάγωσαν πόδια, αυτιά, μύτη ... τα πάντα. Η πλήρης ακαμψία λέμε. χαχααχα!!
Ευτυχώς μερικές αχτίδες ήλιου και η μετατροπή της κατηφόρας σε ευθεία, ζέσταναν τα κοκκαλάκια μας. Οπότε πιάσαμε και το ρυθμό μας πλέον. Οι ώρες πάνω στη σέλα αναμένονταν πολλές, κι έτσι με συνοπτικές διαδικασίες ξεκίνησε ένα αργό δεξιόστροφο ρολόι το οποίο διατηρούσε την ΜΩΤ υψηλά και ταυτόχρονα την κούραση ...χαμηλά.
Κι ενώ ο στόχος των 13ών ωρών φάνταζε εφικτός, ξεκίνησαν οι ατυχίες.
Διπλό λάστιχο (από λακούβα)ο φίλος Παναγιώτης με την Orca. Πάει το 15λεπτο...
Όλα καλά όμως συνεχίζουμε!
Σφραγίζουμε στο 1ο κοντρόλ στο Ύπατο και μέσα σε 5 λεπτάκια αναχωρούμε.
Η βιασύνη μας οδηγεί σε λάθος όμως. Χάνουμε μία στροφή. Ευτυχώς το λάθος είναι μικρό. Βία 1 χλμ κύκλος. Άλλα 5 λεπτάκια χαμένου χρόνου όμως.
Σιγά μην τρελαθούμε όμως. Κεφάλι κάτω και με πολύ καλό τέμπο περνάμε Θήβα, Αλίαρτο, Κωπαίδα... και λίγα χλμ πριν το κοντρόλ του Ορχομενού... νάσου κι άλλο φουίτ.
Φραγκίσκος. Η κωλοζάντες της Shimano σου βγάζουν το λάδι για να περάσεις ένα λάστιχο. Υπάρχει καθυστέρηση. Αφού το βάζουμε όμως διαπιστώνουμε ότι κάπου χάνει και αυτή (η καινούρια) σαμπρέλα. Φτου κι απ την αρχή. Πρέπει να φάγαμε 15-20 λεπτάκια ακόμη.
Δε μας χάλασε όμως. Ξανά κεφάλι κάτω και φτάνουμε Ορχομενό. Σφραγίζουμε και σχετικά γρήγορα αναχωρούμε για Αταλάντη. Μας χωρίζουν 50χλμ. Δεν ξέρω πως τα κατάφερα, αλλά ξεκίνησα να νιώθω τη "φούσκα" μου γεμάτη από τα πρώτα 5...
Παρόλα αυτά λέω στον εαυτό μου: Υπομονή. Όχι άλλη στάση τώρα. Ας την κάνουμε πριν την ανηφόρα που ξεκινάει περίπου σε 15-20χλμ. Έτσι κι έγινε....
Και τελικά (φαίνεται κι απ τη φωτό) δεν κατουριόμουν μόνο εγώ....
Η ανηφόρα βγήκε εύκολα, η κατηφόρα γρήγορα και το σφράγισμα στην Αταλάντη που σηματοδοτούσε και το 1/2 της διαδρομής, ήταν πλέον παρελθόν.
Ξεκινήσαμε με τον Φράνκι, τον Ζούβελο και τον Γιάννη ένα τσικ νωρίτερα γιατί πάλι η μητέρα φύση μας καλούσε. Λογικό είναι. Η κατανάλωση υγρών ήταν άφθονη.
Αφού "αδειάσαμε", ξεκινήσαμε σιγά-σιγά να ανηφορίζουμε το βουνό που προηγουμένως είχαμε κατέβει. Αν και ήταν καμιά 15ριά σχεδόν χιλιόμετρα με ήπια κλίση, βγήκε πριν το καταλάβουμε.
Control Ορχομενού
Συνεχίσαμε μέχρι τον Ορχομενό μόνοι μας. 3 περίπου χλμ πριν το κοντρόλ το λάστιχο του Φράνκι, άρχισε να (ξανα)παραδίδει πνεύμα!
ΕΛΕΟΣ το γαμημένο!
Σταματάμε. Το φουσκώνουμε ίσα - ίσα για να φτάσουμε στο κοντρόλ.
Ε, και στο κοντρόλ το ξαναλλάζουμε.!
Τρώμε, πίνουμε και σιγά-σιγά ξεκινάει πάλι το πετάλι.
Ο (άτυχος) Φράνκι ξαναμένει πίσω. Κάτι δεν πάει καλά με το λάστιχό του πάλι. Οι υπόλοποι συνεχίσαμε.
Αρκετός κόσμος πλέον μέσα στο γκρουπ είναι κουρασμένος. Αυτό επιβεβαιώθηκε με το σούρωμα του Γιάννη το οποίο μας ανάγκασε σε έκτακτη στάση σε βενζινάδικο για κατανάλωση σε πατατάκια, κόκα κόλα και λοιπά υγειινά μαγειρεμένα φαγητά.
Ο στόχος των 13ών ωρών ήταν πλέον για τα καλά ξεχασμένος.
Εκείνη τη στιγμή εγώ ένιωθα ακόμα αρκετά δυνατός, παρόλα αυτά ο μόνος στόχος μου πλέον, ήταν να βοηθήσω όσο μπορώ να φτάσει γρήγορα το γκρουπ στον τερματισμό, ακόμα κι αν έπρεπε για όλα τα υπόλοιπα χιλιόμετρα να είμαι μπροστά. Θέλαμε ακόμα καμιά 100στή.
Με καλό ρυθμό λοιπόν συνεχίσαμε. Τη μηχανή του γκρουπ κάναμε πλέον μόνο 5-6 άτομα. Έτσι είναι και το σωστό. Αυτοί που έχουν ακόμα λίγες δυνάμεις να τραβήξουν όλη την ομάδα.
Κάποια στιγμή όμως είχαμε κι άλλο θέμα. Ο Σταύρος (Σιδ) έβλεπε πράσινους και κόκκινους δράκους από τη "σούρα". Δεν ήταν καλά. Εκείνη την ώρα ήμασταν περίπου στα 290 χλμ.
Μιας και ο αρχικός στόχος είχε πλέον χαθεί για τα καλά, μαζί με τον Χρήστο (DS) παρατήσαμε το γκρουπ και αλλάξαμε για ακόμη μία φορά στόχο.
Αυτός ήταν πλέον να καθήσουμε μαζί με τον Σταύρο και να τον βοηθήσουμε σωματικά και ψυχολογικά για να τερματίσει. Έτσι κι έγινε.
Τον ποτίσαμε με 2 τζελάκια, ηλεκτρολύτες, λίγο σπρώξιμο στις ανηφόρες κι έτσι καταφέραμε 2 κουρασμένοι κι ένας σουρωμένος να περνάμε και κόσμο στα τελευταία χλμ.
Η δικαίωση ήρθε κατά τον τερματισμό όπου κυριάρχησε το χαμόγελο για ακόμη μία φορά.
Τελικά όλοι οι μπλέδες τερματίσαμε με διαφορά λεπτού περίπου κι έτσι άλλο ένα 300άρι μπήκε στο ράφι και πολλές καλές αναμνήσεις στο μυαλό μας.
Για να δούμε...
Θα πάμε για τα 600 τώρα???
Λες?
Για την ιστορία:
Λάθος επιλογές:
Ευτυχώς όσο πάνε και μειώνονται...
Ίσως να πρέπει να πάρω φωτοχρωμικά γυαλιά.
Σωστές επιλογές:
Τα διπλά φώτα μπρος-πίσω. Η επιλογή του ρουχισμού.Το πλαστικοποιημένο roadbook.
Να βοηθήσω φίλους που βρισκόντουσαν σε πιο δύσκολη φάση από εμένα.
Καταναλώθηκαν:
1 κρουασάν
1/3 μακαρονάδα
1 σουβλάκι καλαμάκι
4 τζελάκια
3 τοστ
3 μπάρες δημητριακών
1 δόση 4:1 recovery
1/2 δόση 4:1 regener
2 lt ισοτονικό
5 lt νερό
Brevet Νεμέας 2013
Διαδρομή Ελευσίνα - Κόρινθος - Νεμέα - Βέλο - Λέχαιο - Ελευσίνα 206χλμ στο σύνολο με περίπου 1.800 υψομετρικά.
Συνολικός χρόνος ... 08h15'
Η ποδηλατική χρονιά για το 2013 ξεκίνησε με μία δυνατή brevetοπροπόνηση κάτω από λαμπερό χειμωνιάτικο ήλιο, παρέα με καλούς φίλους και συνάμα δυνατούς ποδηλάτες.
Η διαδρομή πραγματοποιήθηκε στις 19-01-2013 μιας και την επίσημη ημερομηνία διεξαγωγής του brevet (02-02-13) θα βρίσκομαι πίσω από την εκκίνηση ή από κάποιο control.
Το πρωί πηγαίνοντας προς Ελευσίνα όπου είναι και το σημείο εκκίνησης, οι υαλοκαθαριστήρες δούλευαν συνεχώς στην Αττική οδό. Αγχώθηκα λίγο ομολογώ...Τα πράγματα όμως πήγαν σύμφωνα με τα δελτία καιρού και σύντομα η βροχή έδωσε τη θέση της σε συννεφιά κι αυτή σε κατά τόπους ηλιοφάνειες κι έτσι κύλησε όλη η μέρα. Βραχήκαμε μόνο από τα "απόνερα" των τροχών μας, στην κατάβαση από Μελετάκι και σε κανά-δυό σημεία στην παλαιά Εθνική. Κατά τ άλλα υπήρξαν στιγμές όπου θα ήθελα να φοράω ακόμα και σορτσάκι...
Η βόλτα μας ξεκίνησε απαλά και η ανάβαση προς το Μελετάκι ήταν συγκρατημένη. Η κατάβαση το ίδιο μιας και το βρεμένο οδόστρωμα δεν είναι και για "πολλά-πολλά"...
Εκεί ακριβώς, στο ξεκίνημα της παλιάς Εθνικής δλδ, είχαμε ένα "φουίτ" του θείου Χάρη.
Ο άνθρωπος έχει στυλ ... τι να λέμε τώρα...!
Έβγαλε να αλλάξει σαμπρέλα από τσαντάκι burberrys...
Ε, κι έπεσε και το ανάλογο δούλεμα...
Αφού φάγαμε το 10λεπτάκι μας, μετά ...μετά ξεκίνησαν τα λίγο πιο βαριά πατήματα. Λες και προσπαθούσαμε να ανακτήσουμε το "χαμένο" χρόνο.
Κινούμενοι πάντα σε μονό στοίχο, 5 ποδηλάτες , κολλημένοι ο ένας στη ρόδα του άλλου. Κάνοντας συνεχώς ρολόι για να μην τρώει ένας όλο τον αέρα. Υπήρχαν διαστήματα όπου κινούμουν συνεχώς με 170+ παλμούς (ειδικά όταν έβγαινα μπροστά στο γκρουπ). Υπήρχαν στιγμές που σκέφτηκα πως αν πάμε έτσι μέχρι τη Νεμέα... τη, ... τη ... γαμήσαμε...!
Ευτυχώς όμως αυτός ο ρυθμός κράτησε καμιά ωρίτσα ... άντε και λίίίγο παραπάνω... οπότε ...
αφού "καβαντζώσαμε" και την ανηφόρα της αρχαίας Κορίνθου γυρίσαμε το ρυθμό σε πιο λογικά επίπεδα.
Έμενε μόνο πλέον ένα ανηφοράκι 5-6 χλμ και μετά ... άφιξη στη Νεμέα.
Εκεί αφού είδαμε που τελικά θα γίνει το control, γεμίσαμε τα παγούρια μας, βγάλαμε τις φωτογραφίες μας, πιάσαμε λίγο την κουβέντα και εξαφανιστήκαμε για να κατηφορίσουμε προς Λέχαιο όπου θα είναι και το 2ο control.
Ο δρόμος μέχρι την παραλία κρίνεται τουλάχιστον κακός, με πολλές λακούβες ικανές να κόψουν στη μέση τις πανάλαφρες ζάντες που φοράνε τα κουρσάκια μας.
Στο Λέχαιο ήπιαμε κι ένα σύντομο καφεδάκι, κάναμε τα τηλεφωνήματά μας (έχουμε και δουλειές λέμε) γεμίσαμε τα παγούρια μας...γιατί πλέον δεν προβλεπόταν άλλη στάση.
Έτσι κι έγινε.
Όλη η υπόλοιπη διαδρομή βγήκε σερί με τους δυτικούς ανέμους να βοηθάνε πλέον την κίνησή μας και τον Σπύρο, τον Χάρη και τον Χρήστο να τραβάνε το γκρουπ δυνατά και σταθερά. Εγώ φεύγοντας από το Λέχαιο και για μέχρι το 160 - 170 χλμ ένιωθα λίγο κουρασμένος.
Λίγο όμως η ψυχολογία, λίγο η χημεία (τζελάκι GU), βγαίνοντας από τους Αγ.Θεοδώρους ένιωσα λες και μόλις ξεκίναγε η προπόνησή μου. Πολύ ανανέωση ρε παιδί μου...
Βγήκα λοιπόν ξανά μπροστά, μιας κι είχα λουφάξει πίσω για μερικά χλμ, κι άρχισα να τραβάω. Εκεί κάπου ξεκίνησαν όμως τα ανηφοράκια της Κακιάς σκάλας και προκειμένου να σπάσουμε σε 1000 κομμάτια ανεβήκαμε όλοι σε σχετικά χαλαρούς ρυθμούς και με τους ίδιους ακριβώς (ρυθμούς) ολοκληρώσαμε το brevet και φτάσαμε στην Ελευσίνα.
Οι γκουρού των Brevet, Χάρης, Σπύρος, Βαγγέλης, και Χρήστος, αποδείχτηκαν πολύ καλή παρέα και άριστοι συμποδηλάτες. Από αυτούς έχω μάθει πολλά κι έχω να μάθω ακόμη περισσότερα.
Για τώρα το μόνο που μένει είναι να πάνε όλα καλά και στις 2 Φλεβάρη και να οργανώσουμε ένα ασφαλές κι επιτυχημένο brevet το οποίο θα γεμίσει χαμόγελα τη "μικρή" μας ποδηλατική κοινωνία.
Για την ιστορία...
Λάθος επιλογές:
Νομίζω πως αυτή τη φορά ήταν ελάχιστες ως αμελητέες...
Σωστές επιλογές:
Να κουβαλάω αδιάβροχο και ανακλαστικό γιλέκο άσχετα με το γεγονός ότι δεν προβλεπόταν ούτε να αργήσουμε, ούτε να βραχούμε.
Καταναλώθηκαν:
2 τοστ (κλασσικό φαγητό για brevet τελικά)
2 μπάρες δημητριακών
1/2 λίτρο ισοτονικό
2 λίτρα νερό
3 τζελάκια
1 δόση 4:1 recovery
1 κρουασάν σοκολάτα
1 μπουκαλάκι μαγνήσιο
1 μανταρίνι
Για τώρα το μόνο που μένει είναι να πάνε όλα καλά και στις 2 Φλεβάρη και να οργανώσουμε ένα ασφαλές κι επιτυχημένο brevet το οποίο θα γεμίσει χαμόγελα τη "μικρή" μας ποδηλατική κοινωνία.
Για την ιστορία...
Λάθος επιλογές:
Νομίζω πως αυτή τη φορά ήταν ελάχιστες ως αμελητέες...
Σωστές επιλογές:
Να κουβαλάω αδιάβροχο και ανακλαστικό γιλέκο άσχετα με το γεγονός ότι δεν προβλεπόταν ούτε να αργήσουμε, ούτε να βραχούμε.
Καταναλώθηκαν:
2 τοστ (κλασσικό φαγητό για brevet τελικά)
2 μπάρες δημητριακών
1/2 λίτρο ισοτονικό
2 λίτρα νερό
3 τζελάκια
1 δόση 4:1 recovery
1 κρουασάν σοκολάτα
1 μπουκαλάκι μαγνήσιο
1 μανταρίνι
.jpg)
.JPG)
