Η ποδηλατική χρονιά 2012 ολοκληρώθηκε με μία full βρόχινη προπόνηση μέχρι την Αγ.Μαρίνα στις 31-12-2012.
Για το σύνολό της, οι αριθμοί θα εκφράσουν τα παρακάτω:
- Περίπου 9.000Km ...
- ...εκ των οποίων τα 1.400km σε brevets...
- ...σύνολο υψομετρικών στα 96.000m...
- ...13μιση μέρες πάνω στο ποδήλατο.
Αλλαγή λοιπόν λαδιών, μπουζί και φίλτρο αέρα και ... καλώς ήρθες ... 2013 !!
Tour Ορεινής Κορινθίας και "κλείσιμο" περιόδου 2012 - Σάββατο 24-11-2012
Διαδρομή Καρυά-Φενεός-Καστανιά-Στυμφαλία-Μάννα-Τρίκαλα-Καρυά 115χλμ στο σύνολο με περίπου 2.400 υψομετρικά.
Συνολικός χρόνος ... αρκετός έως μπόλικος....
Μετά την ολοκλήρωση της Brevetοχρονιάς 2012 και την επιτυχή διοργάνωση του BleChallenge, μερικοί φίλοι μαζευτήκαμε για μία κατεξοχήν ποδηλατοτουριστική βολτόνηση.
Η πρόταση του Μάνου ήταν κάτι παραπάνω από ενδιαφέρουσα κι έτσι το ραντεβού δόθηκε στο πάρκιν της ταβέρνας στην Καρυά νωρίς το πρωί.
Η μέρα όλων μας είχε ξεκινήσει από τις 4.30 το ξημέρωμα. Να φορτώσουμε αυτοκίνητα να συναντηθούμε, να φτάσουμε στην Καρυά... και τελικά να καβαλήσουμε και να κάνουμε το πολυπόθητο tour της Ορεινής Κορινθίας.
Οι 9 μας λοιπόν ξεκινήσαμε να ποδηλατούμε κατά τις 08.30 το πρωί με θερμοκρασία κοντά στους 4C όταν την ίδια ώρα στην Αθήνα είχε ακόμα και 20C. Γνωρίζαμε εκ των προτέρων πως η διαδρομή μπορεί να ήταν "μικρή" (ε, δεν τα λες και λίγα τα 100+ χλμ) αλλά είχε πολλές ανηφόρες και πολλές κατηφόρες βεβαίως!
Μετά από τα πρώτα χλμ που μας πρόσφεραν ένα καλό ζεσταματάκι, ο ρυθμός ανέβηκε λίγο και μετά από 2 μικρές αναβάσεις βρεθήκαμε να ποδηλατούμε στην περίμετρο της λίμνης Δόξας. - Μία μικρή τεχνητή λίμνη όπου τα χρώματα και η ομορφιά της μας αποζημίωσαν πλήρως για την απόφασή μας να την "εντάξουμε" στο tour.
Από αριστερά: Κώστας, Αλέξανδρος, Βαγγέλης, Μάνος, Παύλος, Χρήστος, Περικλής, Δημήτρης, Περικλής
Συνεχίσαμε την πολύ ωραία βόλτα ανηφορίζοντας προς Καστανιά όπου η θέα και η αίσθηση του να ποδηλατείς πάνω από τα σύννεφα ήταν μοναδική.
Η κατάβαση προς Στυμφαλία μας φιλοδώρησε με μία σπασμένη ακτίνα στη ζάντα του Αλέξανδρου η οποία για καλή μας τύχη δε δημιούργησε ατύχημα, ούτε στάθηκε τροχοπέδη στη συνέχιση της βόλτας μας. Απλά μας καθυστέρησε λίγο στα κατηφορικά σημεία που ακολούθησαν και χάλασε λίγο τη διάθεση του Αλέξανδρου.
Εγώ, Ο Μάνος κι ο Βαγγέλης θελήσαμε να φωτογραφηθούμε πλάι στα τοπικά αστέρια της πίστας...
Η συνέχεια γνωστή... αναβάσεις και κατηφοράκια...
Αφού κατεβήκαμε και το τελευταίο βουναλάκι, έπρεπε τώρα να ξαναφτάσουμε στην Καρυά. Μία ανηφόρα 15 χλμ με κλίσεις που έφταναν ακόμα και το 17% απλωνόταν μπροστά μας.
Ο καθένας με το ρυθμό του είπαμε λοιπόν, κι έτσι απλώσαμε και γίναμε ένα μεγάλο τραινάκι. Το ραντεβού ήταν εννοείται εκεί που είχαμε παρκάρει τα αυτοκίνητα - που αλλού?
Αφού ετοιμαστήκαμε, φορτώσαμε τα ποδήλατα, ετοιμάσαμε τα πράγματα και τα αυτοκίνητα, ... και ... και πλέον είμασταν 100% έτοιμοι για γεύμα αποκατάστασης με παιδάκια, αγριογούρουνο, μπύρες και λοιπά φαγώσιμα...
Το ραντεβού ανανεώθηκε αυτόματα για του χρόνου τέτοια εποχή...!
100Km 1st BleChallenge - Κυριακή 04-11-2012
Διαδρομή Δεξιόστροφος Γύρος Πάρνηθας 100 χλμ στο σύνολο με περίπου 1.600 υψομετρικά.
Η συζήτηση και η καταγραφή της διαδρομής έγινε το Σάββατο 08-09-2012. Σχεδόν όλοι οι "Μπλέδες" μαζευτήκαμε και πραγματοποιήσαμε την διαδρομή του 1ου BleChallenge. Ήταν και η μέρα όπου πάρθηκαν και οι περισσότερες και βασικότερες αποφάσεις σχετικά με τη διοργάνωση.
Η ημερομηνία αποφασίστηκε να είναι η Κυριακή 4 Νοέμβρη.
Κάτι λιγότερο από 2 μήνες έμεναν λοιπόν για να ετοιμάσουμε ένα μικρό (νομίζαμε αρχικά) ποδηλατικό γεγονός.
Με αρκετή όρεξη, μπόλικο φιλότιμο, κλεμμένο χρόνο από την προσωπική μας ζωή μπορέσαμε τελικά και φέραμε εις πέρας αυτή την πολύ όμορφη διοργάνωση, για την οποία ακούστηκαν και γράφτηκαν διθυραμβικά σχόλια.
Όλα έτοιμα για την εκκίνηση ....
Ο Περικλής, Ο Χρήστος, Ο Φραγκίσκος κι εγώ κάναμε ότι μπορούσαμε για να μείνουν όλοι ευχαριστημένοι ολοκληρώνοντας το BleChallenge.
Κάρτες με προτυπωμένα roadbook, έπαινος συμμετοχής, υδροδοσία και ισοτονικά στα control,ταχύτατο σφράγισμα, μαζική εκκίνηση για 400 ποδήλατα, φωτογραφίες...
Βεβαίως τίποτα από αυτά δεν θα μπορούσε να έχει γίνει αν δεν είχαμε full back up από τα υπόλοιπα παιδιά στα control και στην εκκίνηση/τερματισμό.
Εγώ είχα και ντουντούκα....!
Από το Challenge δεν έλειψε ούτε καν η Μαριλένα με τη Δήμητρα οι οποίες έκαναν και σχεδόν όλη τη δουλειά με τη μοιρασιά, το σφράγισμα και την υπογραφή των επαίνων.
Ο Άγγελος μιας κι είναι ακόμα μικρούλης σκεφτήκαμε να μην ταλαιπωρηθεί. Ούτως η άλλως το είχε κερδίσει κι αυτός το μεροκάματο όταν βοήθησε στην αλφαβητική ταξινόμηση των καρτών συμμετοχής!
Η ουσία είναι πως το 1ο BleChallenge ήρθε κι έγραψε τη δική του ιστορία.
Κοιτάμε μπροστά τώρα. Να δούμε τι θα γίνει στο επόμενο....!
.jpg)
200Km Brevet Χαλκίδας - Σάββατο 20-10-2012
Διαδρομή Χαλκίδα-Αγ.Αννα-Κερασιά-Λίμνη-Χαλκίδα 205 χλμ στο σύνολο με περίπου 3.300 υψομετρικά.
Συνολικός χρόνος 09h.52'
Η ώρα για το 2ο δυσκολότερο brevet της χρονιάς (από πλευράς υψομετρικών) είχε φτάσει.
Μέρες περίμενα πως και πως για να έρθει η ώρα που θα βρεθώ στην εκκίνηση της Χαλκίδας.
Όπερ και εγένετο λοιπόν.
Πολύ πρωινό ξύπνημα για ακόμα μία φορά. Θα 'ταν, δε θα ταν 4 το ξημέρωμα. Όλα τα πράγματα ήταν έτοιμα από το προηγούμενο βράδυ, το αυτοκίνητο φορτωμένο, τα ρούχα και τα παπούτσια διαλεγμένα βάσει των καιρικών συνθηκών, οπότε μετά από 2 φέτες ψωμί με μέλι αναχώρησα για να παραλάβω και τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας.
Αφού λοιπόν αναγκάσαμε το αμάξι να κουβαλήσει 4 μουλάρια (εγώ, ο Μήτσος, ο Χρήστος κι ο Βασίλης) και 4 ποδήλατα, με συνοπτικές διαδικασίες βρεθήκαμε στην εθνική, οδεύοντας προς Χαλκίδα.
Το κλίμα πολύ καλό, με διάθεση (πως να μην είναι ανεβασμένη όταν πας να κάνεις κάτι που σου αρέσει πολύ?) πειράγματα και ψιλοτακτικές που πιθανόν να ακολουθήσουμε στα επόμενα 200 και βάλε χλμ που θα γυρνάμε τα πετάλια.
07.45 είμασταν πλέον στο χώρο της εκκίνησης περιμένοντας να ξεκινήσουμε για μία ακόμη ποδηλατική εμπειρία.
Πολύ σύντομα, από τα Ψαχνά, μικρότερα γκρουπάκια ανάλογα με την δυναμικότητα και την παρέα δημιουργήθηκαν κι έτσι κύλισε η ιστορία μέχρι... μέχρι... μέχρι την 1η ανηφόρα βεβαίως.
Εκεί, ως συνήθως, ισχύει το "Ο καθένας το ρυθμό του".
Εγώ στην αρχή της ανάβασης αποχωρίστηκα για λίγο το γκρουπάκι μου μιας και η μητέρα φύση με καλούσε... και ...όλα έδειχναν πως δεν μπορούσε να περιμένει.
Μετά από την περίπου 10λεπτη καθυστέρησή μου, έπρεπε να τους "πιάσω". -Όχι δεν είναι υποχρεωτικό. Αλλά να αποκοπείς από την παρέα/γκρουπάκι σου ενώ ακόμα σου μένουν 180χλμ ποδήλατο μέσα στα βουνά, δεν είναι και ότι καλύτερο. Οπότε ... πάτησα...και πάτησα...και ξαναπάτησα....
Ευτυχώς όχι μάταια. Μισή ώρα αργότερα κι ενώ ευτυχώς δεν είχε τελειώσει η ανάβαση, έπιασα τους δικούς μου. Μισολαχανιασμένος, αλλά ήξερα πως τώρα θα έχω παρέα.
Πρόλαβα κι έβγαλα ακόμα και φωτογραφίες:
Μετά σταματήσαμε, βάλαμε κάτι στο στόμα μας, ρίξαμε και κάτι από πάνω μας και η κατάβαση άρχισε!
Με την ταυτότητα στο στόμα, εγώ, ο Περικλής, ο Χρήστος κι ο Βαγγέλης κατεβαίναμε με ταχύτητες 50-60χλμ κάνοντας ωραίες γλυκές εναλλαγές στην 1η θέση του γκρουπ για να μην τραβάει μόνο ένας.
Ο Χρήστος βεβαίως είχε όρεξη και πρότεινε ένα ωραιότατο ρολογάκι για τη συνέχεια, πράγμα για το οποίο δεν υπήρξε καμία αντίρρηση. Με πολύ καλές αλλαγές και συνοχή μαζέψαμε πολύ κόσμο στο δρόμο μεταξύ αυτών και τον Σούλη ο οποίος έγινε το 5ο κομμάτι του ρολογιού μας.
Η ευθεία όμως κάπου εκεί τελείωνε και παίρναμε πορεία προς Αγ. Άννα (1ο κοντρόλ) με μία μικρή (2-3χλμ) αλλά απότομη κατηφόρα, την οποία μετά ΒΕΒΑΙΩΣ κι έπρεπε να ξανανέβουμε.
Μ' αυτά και μ'αυτά, τσούκου-τσούκου το πεταλάκι και να που ήδη βρεθήκαμε να ανηφορίζουμε προς Κερασιά. Ωραία ανάβαση με διάρκεια καμιά 20ριά χλμ, και καλές κλίσεις οι οποίες όμως ήταν απόλαυση του πόνου. Πάταγες? - Πόναγες. Δεν πάταγες? Ανέβαινες χαλαρά και "στροφαριστά" έχοντας αφήσει τον πόνο στην άκρη. (Ε, εντάξει είχε και κανά-δυο ντουβάρια με 10-11%, αλλά τίποτα το ιδιαίτερο!)
Λόγω του μήκους αυτής της ανάβασης, μεγάλο κομμάτι το έκανα μόνος μου. Ως συνήθως προσπάθησα να μην κοιτάω μόνο (κάτω) το δρόμο, αλλά να χαζεύω και λίγο το τοπίο που ήταν πανέμορφο.
Λίγο μετά την Κερασιά ήταν το Καλαμούδι όπου και έγινε το 2ο κοντρόλ (στη γνωστή ταβέρνα), και κάποιοι έφαγαν μακαρονάδα. Εγώ αυτή τη φορά ΔΕΝ την πάτησα. Αν και πείναγα πολύ και προφανώς χρειαζόμουν τους υδατάνθρακες, περιορίστηκα στις 3-4 πηρουνιές . Θυμήθηκα τη μακαρονάδα που είχα φάει πριν ξεκινήσω την ανάβαση για Όλυμπο, όταν ήμουν στο brevet της Λάρισας, κι έκανα κράτει. Είναι πολύ άσχημο το συναίσθημα να ανεβαίνεις παρατεταμένη ανηφόρα και μαζί με αυτή, να κάνει ανάβαση η μακαρονάδα από το στομάχι σου...στον οισοφάγο σου.
Τα παραπάνω επιβεβαιώθηκαν κι από τον Γ.Σούλη. Έφαγε μία μόνος του. Στη συνέχεια μας ακολούθησε μέχρι τη Λίμνη.
... Όπου ...Ω!...τι πρωτότυπο....
Ο Χρήστος ήθελε πάλι να κάνουμε ρολόι....
Και ...Ω!... Τι πρωτότυπο... Εμείς ακολουθήσαμε...
Ο Γιώργης λοιπόν έχοντας ήδη ζοριστεί από τη μακαρονάδα (μη νομίζετε, μία καρδούλα έχουμε. Δε μπορεί ταυτόχρονα να αιματώνει τους μυς για ζόρικο ποδηλατικό ρολόι στην ευθεία και να αιματώνει και το στομάχι για να χωνέψει) κάπου στην αρχή της δύσκολης ανηφόρας από Λίμνη προς Στροφιλιά, ημι-σουρωμένος, αποφάσισε να μείνει πίσω και να μην ακολουθήσει άλλο τον πιο δύσκολο ρυθμό του Βαγγέλη και του Χρήστου.
Μερικά χλμ παραπάνω αποκόπηκα κι εγώ.
Παρόλ'αυτά ο ρυθμός που διατήρησα ήταν αρκετά καλός και δε σταμάτησα να μαζεύω διάφορο κόσμο ο οποίος ήταν τόση ώρα μπροστά από μένα. Εξάλλου είχα ήδη καβατζάρει το 150χλμ και ήξερα ότι ουσιαστικά μία μεγάλη ανάβαση έχω ακόμη. Το ίδιο βουνό που έλεγα πριν ότι το κατεβαίναμε με την "ταυτότητα στο στόμα" ... ε, αυτό έπρεπε ν'ανέβω...
Ρούφηξα λοιπόν το τελευταίο μου τζελάκι, εφοδιάστηκα με λίγη extra θετική ψυχολογία που πάντα κουβαλάω στην πίσω μου τσέπη και μπήκα στην ανηφόρα δυνατά μπας και μαζέψω και κανέναν. Μάζεψα σύντομα ένα γκρουπάκι από καμιά 10ριά άτομα, αλλά μετά διαπίστωσα πως ούτε άλλο τζελάκι έχω, ούτε πολύ νερό, καθόλου φαί, δύσκολο ανεφοδιασμό ... κούραση αρκετή... 5 ίσως κι 6 χλμ ανηφόρας ακόμα....οπότε ξανά-κράτει οι μηχανές. Όσους πέρασα...πέρασα.
Ρυθμός μπρεβετάδικος, γρανάζι 25άρι και οικονομία δυνάμεων λοιπόν. Η τελευταία ανηφόρα θέλει την προσοχή μου ... και θα την έχει.
Στο τέλος της, πίνω και την τελευταία μου γουλιά νερό, βάζω αντιανεμικό και ξεκινάω μία ακόμα σβέλτη κατάβαση. Στις στροφές κοντραρίζομαι στα ίσα με αυτοκίνητα και το μόνο που έχω να κάνω για να μείνω κοντά τους είναι 10 πεταλιές σε κάθε έξοδο στροφής. Μετά δουλεύει το drafting. Οι ταχύτητες είναι από 55, μέχρι και 65+, τα πατήματα συνεχόμενα και το Bianchi ανταποκρίνεται μια χαρά. Στις στροφές το πλάγιασμα είναι γλυκό και με μεγάλη κλίση. Τόση, που μπορεί, να μην το έκανα ακόμα και με μηχανάκι...
Η κατηφόρα όμως τελειώνει κι απομένουν πλέον 25 χλμ βαρετής ευθείας.
Ευτυχώς κάπου μπροστά μου διακρίνω ένα "φιλικό" jersey. Είναι ο Έκτορας. Αφού τον φτάνω, του παίρνω το ένα μπουκάλι με νερό, ξεδιψάω, και στη συνέχεια αφήνω και τα πόδια από τα πετάλια. Η βαρετή ευθεία μετατρέπεται σε ενδιαφέρουσα κουβέντα και ο τερματισμός στο τελευταίο Brevet για το 2012 ήρθε μετά από 09h52'.
Εκεί υπάρχουν μόνο χαμόγελα, φίλοι και γνωστοί διαθέσιμοι για χαβαλέ, και "ανασυγκρότηση" εντυπώσεων ενός από τα πιο ωραία brevet, οι οποίες λίαν συντόμως θα μετατραπούν σε ωραίες αναμνήσεις.
Για την ιστορία:
Λάθος επιλογές (Ευτυχώς λίγες):
Έπρεπε να είχα μαζί άλλο 1 (τουλάχιστον) τζελάκι. Κι ας μην το χρειαζόμουν...
1 ακόμα τοστ...
Σωστές επιλογές:
Οι φίλοι με τους οποίους πήγαμε παρέα στη Χαλκίδα με το αμάξι. Η καλή παρέα είναι πολύ βασικό συστατικό.
Να έχω μαζί μου χαρτομάντηλα.
Να μην τσιγγουνεύομαι χρόνο για να φοράω το αντιανεμικό μου. Χωρίς αυτό την είχα την πνευμονία...
Δεν υποτίμησα τη διαδρομή κι ας μου φαινόταν εύκολη στην αρχή. (Πίσω έχουν οι ...ανηφόρες... την ουρά)
Πρέπει:
Να μάθω άμεσα να ντύνομαι και να γδύνομαι (αντιανεμικό/αδιάβροχο)πάνω στο ποδήλατο κινούμενος με αξιοπρεπείς ρυθμούς, χωρίς να κινδυνεύω να σκοτωθώ...
Καταναλώθηκαν:
1,5 lt ισοτονικό
5 lt νερό
2 τοστ
1 μπανάνα
1/4 μακαρονάδας
2 τζελάκια
1 δόση 4:1 recovery
3 μπάρες δημητριακών
1 μπουκαλάκια μαγνήσιο
200Km Brevet Αττικής - Σάββατο 15-09-2012
Διαδρομή Θησείο-Σούνιο-Λαύριο-Καλυβια-Κορωπί-Σπάτα-Σχοινιάς-Θησείο 205 χλμ στο σύνολο με περίπου 1.500 υψομετρικά.
Συνολικός χρόνος 08h.27'
Δεν πάει ούτε χρόνος που "έμπλεξα" με τα Brevets και να που ήρθε η στιγμή να κάτσω και πίσω από ένα control. Έτσι λοιπόν προκειμένου στις 22-09-2012 να βοηθήσουμε στην διεξαγωγή ενός από τα μεγαλύτερα brevets που θα έχουν γίνει μέχρι σήμερα στην Ελλάδα (από άποψη συμμετοχών), ξεκινήσαμε το πρωί του Σαββάτου να κάνουμε τη διαδρομή, μιας και όλοι οι εθελοντές βοηθοί δεν υπήρχε περίπτωση να μην θέλουμε να το "γράψουμε" στο roadbook μας.
Η διαδρομή λίγο-πολύ γνωστή για μας που ζούμε στην Αθήνα. Νότια ή Βόρεια δεν παίζει ρόλο. Όλοι έχουμε κάνει μία (μία κατοστή εννοώ) προπόνηση τουλάχιστον στην παραλιακή ή έχουμε πάει στο Κωπηλατοδρόμιο ή έστω στον Μαραθώνα.
Το αμάξι φορτωμένο από βραδύς (που έλεγε κι η γιαγιά μου). Πολύ πρωινό ξύπνημα (05.30 παρακαλώ) και βουρ για σημείο εκκίνησης. Στο Θησείο δλδ. Εκεί ήταν μαζεμένες όλες οι γνωστές και μη εξαιρετέες ποδηλατόφατσες που κάνουμε συχνά πυκνά προπονήσεις. Μετά από λίγο χαβαλέ, κανα-δυό φωτογραφίες και λίγο συνεννόηση σχετικά με το ρυθμό ... ξεχυθήκαμε στους δρόμους.
Σύντομα βγήκαμε παραλιακή, η μέρα έδειχνε συννεφιασμένη και η υγρασία ήταν στα υψηλά της. Από τη Βάρκιζα και μετά ανέβηκε και λίγο ο ρυθμός. Η ντιζελομηχανή είχε ζεσταθεί και άρχισε να αποδίδει. Δύσκολα έβλεπα κάτω από 30 στο κοντέρ, αλλά ένιωθα πως πηγαίναμε ακόμη χαλαρά.
Συνεχίσαμε έτσι μέχρι και το Σούνιο όπου εκεί συζητήσαμε και τα του 1ου κοντρόλ. Στη συνέχεια κάναμε μία μικρή στάση ανεφοδιασμού και από κει και πέρα ξεκίνησε το πανηγύρι.
Ο ρυθμός ανέβηκε αρκετά χωρίζοντάς μας σε 3 γκρουπ. Εγώ αποφάσισα να ακολουθήσω το 1ο. Τους πολύ δυνατούς. (Τρομάρα μου!) Εξάλλου το είχα πει στον εαυτό μου: Αυτό το brevet θέλω να το πάω γρήγορα.
Πήγαμε "τούμπανο" μέχρι τα Καλύβια όπου από το πάτημα παραλίγο να χάσουμε και το φανάρι που έπρεπε να στρίψουμε αριστερά. Συνεχίσαμε ακάθεκτοι προς Κορωπί (όπου και "αυτοσφραγίσαμε" σε χρόνο dt-χωρίς να κατέβουμε από τα ποδήλατα) και ο ρυθμός είχε ακόμα αυξητικές τάσεις. Στα Σπάτα δυστυχώς δεν κάναμε καν στάση για νερό όπως είχε συμφωνηθεί...και ο ρυθμός συνέχιζε να ανεβαίνει...
Χρειαζόμουν νερό ... το στόμα στέγνωνε ... και το γκρουπ εκεί...να πατάει. Ακολουθούσα αλλά ήμασταν ήδη στο 135χλμ και η κούραση είχε κάνει την εμφάνισή της. Πάλι καλά ο Βασιλόπουλος στη Ν.Μάκρη, ήταν καλό σημείο για στάση και οι προπορευόμενοι επέλεξαν να σταματήσουν. Ήπια 2 λίτρα νερό, γέμισα και τα παγούρια και άντε πάλι πάνω στη σέλα μόλις 20 χλμ έμεναν για το κοντρόλ του Σχοινιά.
Δυστυχώς όμως ο πολύ έντονος ρυθμός όπως και η έλλειψη νερού (έστω για αυτά τα 15χλμ μέχρι τον Βασιλόπουλο), μου στοίχισαν. 10 χλμ αργότερα, στο 145χλμ δλδ, έπαθα μία κράμπα στο δεξί πόδι άλλο πράγμα. Παραλίγο να πέσω από τον πόνο...
Σταμάτησα όπως ήταν λογικό στην άκρη του δρόμου σε μία στάση όπου κι έκανα διατάσεις για 10 λεπτά, πίνοντας άλλο 1 λίτρο νερό κι ένα μπουκαλάκι μαγνήσιο που είχα μαζί μου. Πάλι καλά η κράμπα πέρασε αλλά τώρα είχα πλέον χάσει το γκρουπ, όπως και κάθε ελπίδα να το ξαναβρώ.
Δε μασάμε όμως! Καβαλάω την Ιταλίδα μου και με έναν πιο λογικό ρυθμό συνεχίζω για Σχοινιά. (Αυτο)Σφραγίζω και παίρνω πλέον το μοναχικό δρόμο της επιστροφής. 50χλμ ακόμα, αλλά η ζέστη έσφιγγε και οι δυνάμεις σιγά-σιγά αποχωρούσαν. Τα πρώτα 20χλμ έφυγαν δίχως να το καταλάβω. Μετά ξεκίνησαν τα ανηφοροκατηφοράκια της Μαραθώνος όπου προσπάθησαν να "ρουφήξουν" ότι δύναμη μου είχε απομείνει. Σχεδόν τα κατάφεραν αλλά αντιστάθηκα κι εγώ όπως μπορούσα. Έφαγα το τελευταίο μισό τοστάκι μου, στάση για ανεφοδιασμό νερού και συνέχισα με όλες μου τις δυνάμεις επιστρατευμένες.
Μπαίνοντας στη Μεσογείων και περνώντας τη γέφυρα του Σταυρού, όντας στα 195χλμ πλέον, λίγο η ψυχολογία, λίγο το "άντε φτάνουμε", τα πόδια ξεκίνησαν να ξαναγυρίζουν. Τα κολλητήρια στα λεωφορεία και τα πούλμαν διαδέχονταν το ένα το άλλο και ο δίσκος με το 11 πίσω δούλεψαν υπερωρία.
Έτσι σε πολύ λίγη ώρα διέσχιζα το κέντρο και βρισκόμουν στην Τεχνόπολη στο Γκάζι. Στο περίπτερο της ΠΕΠΑ μέσα στο bikefestival με περίμεναν οι φίλοι από το 1ο γκρουπ με πολλές γλυκές και αλμυρές λιχουδιές. Το καλύτερο recovery!
Μετά από κανά μισάωρο έφτασαν κι υπόλοιποι φίλοι από τα υπόλοιπα γκρουπ και έτσι γίναμε μία μεγάλη παρέα από κουρασμένους μεν, ευτυχισμένους δε, Brevetάδες...
Για την ιστορία:
Λάθος επιλογές:
Ένα 5 λεπτο δύναμης πάνω στη Λαυρίου όπου ήταν και ο κύριος λόγος που μετά από 50χλμ έπαθα κράμπα.
Ήμουν 1 τζελάκι μείον. Και δυστυχώς το κατάλαβα την ώρα που το χρειαζόμουν.
Σωστές επιλογές:
Να ακολουθήσω το 1ο γκρουπ. (Πρέπει να δοκιμάζουμε τις δυνάμεις μας και αυτό το Brevet ήταν ευκαιρία.)
Καλή επιλογή το recovery 4:1 στο 155χλμ. - Έκανε δουλειά.
Καταναλώθηκαν:
1 lt ισοτονικό
7-8 lt νερό
2 τοστ
1 τζελάκι
1 δόση 4:1 recovery
1 ενεργειακή μπάρα
2 μπάρες δημητριακών
2 μπουκαλάκια μαγνήσιο
200Km Brevet Λάρισας - Σάββατο 01-09-2012
Διαδρομή Λάρισα-Αγιόκαμπος-Πλαταμώνας-Καλλιπεύκη-Λάρισα 200 χλμ στο σύνολο με περίπου 2.650 υψομετρικά.
Συνολικός χρόνος 10h.50'
Άλλο ένα brevet για φέτος τελείωσε επιτυχώς.
Μία όμορφη διαδρομή η οποία περιλαμβάνει 2 αναβάσεις (και τις καταβάσεις τους βεβαίως), ένα παραλιακό ισάδι με μερικά ανηφοροκατηφοράκια που μπορούν να σε κουράσουν αν δεν τα προσέξεις, κι έναν παράδρομο εθνικής για τα τελευταία 40 χλμ. Συνολικά υψομετρικά στα 2.650m τελικά.
Ξεκινήσαμε όλοι μαζί γκρουπαρισμένοι (χωρίς να έχει προηγηθεί κάποια συνεννόηση) με χαλαρούς ρυθμούς μέχρι την 1η ανάβαση. Κάπου στο ενδιάμεσο, έγινε το κακό. Γκρουπ 60 ατόμων, μία ρόδα, ένα μικρό τσικ και ξαφνικά 5-7 ποδήλατα βρεθήκαν το ένα πάνω στο άλλο.
Σταματήσαμε όλοι μέχρι να ξεκαθαρίσει η κατάσταση και να επιβεβαιωθεί αρχικά, ότι δεν υπάρχει σοβαρός τραυματισμός. Συνεχίσαμε κάπως παγωμένοι σε πιο μικρά γκρουπάκια όπου τελικά μετά από καμιά 10ριά χλμ είχαν ξαναγίνει ένα μεγάλο. (Τα υπόλοιπα σχετικά με το πέσιμο είναι ψιλολεπτομέρειες. Ποιος φταίει μην το ψάχνετε. Δεν παίζει και ρόλο τελικά. Η ουσία είναι ότι πρέπει να το θυμόμαστε στο μέλλον και να βάζουμε μία φωνή για να γίνουμε 2 ή 3 μικρότερα γκρουπάκια με σαφώς λιγότερες πιθανότητες ατυχήματος. Κατά τ άλλα κρίμα, γιατί κάποιοι αντί για Brevetοβόλτα, έκαναν (έστω και προληπτικά) επίσκεψη σε νοσοκομείο, κάποιος έσπασε σκελετό, και γενικότερα για μερικούς βγήκε λίγο (πολύ) ξινό.)
Λίγα μέτρα λοιπόν πριν ξεκινήσει η 1η ανβ, ο Βαγγέλης Τασ. (Vagtas) είπε το θεικό: "Λοιπόν, λέω τώρα στην ανηφόρα να ξεκινήσουμε σιγά-σιγά και μετά να κόψουμε!"
Μερικά γέλια ακούστηκαν και μετά από λίγα δευτερόλεπτα πολλοί ταυτόχρονοι μεταλλικοί ήχοι από αλυσίδες που αλλάζαν δίσκους. Το μήκος της ανηφόρας 11 χλμ περίπου με καλές κλίσεις που αν θυμάμαι καλά έφτασαν στιγμιαία μέχρι και 13%. Εκεί ήταν και η τελευταία φορά που είδα το μπουλούκι-γκρουπ.
Στα μισά της κατάβασης μας περίμενε το 1ο κοντρόλ. Και τι δεν είχαν τα παιδιά. Κρέμες Παλαμά (σχεδόν παγωμένες), Μπανάνες, Κρουασάν, νερό.. πολύ οργάνωση. Εύγε!
Ξεκινήσαμε όλοι μαζί γκρουπαρισμένοι (χωρίς να έχει προηγηθεί κάποια συνεννόηση) με χαλαρούς ρυθμούς μέχρι την 1η ανάβαση. Κάπου στο ενδιάμεσο, έγινε το κακό. Γκρουπ 60 ατόμων, μία ρόδα, ένα μικρό τσικ και ξαφνικά 5-7 ποδήλατα βρεθήκαν το ένα πάνω στο άλλο.
Σταματήσαμε όλοι μέχρι να ξεκαθαρίσει η κατάσταση και να επιβεβαιωθεί αρχικά, ότι δεν υπάρχει σοβαρός τραυματισμός. Συνεχίσαμε κάπως παγωμένοι σε πιο μικρά γκρουπάκια όπου τελικά μετά από καμιά 10ριά χλμ είχαν ξαναγίνει ένα μεγάλο. (Τα υπόλοιπα σχετικά με το πέσιμο είναι ψιλολεπτομέρειες. Ποιος φταίει μην το ψάχνετε. Δεν παίζει και ρόλο τελικά. Η ουσία είναι ότι πρέπει να το θυμόμαστε στο μέλλον και να βάζουμε μία φωνή για να γίνουμε 2 ή 3 μικρότερα γκρουπάκια με σαφώς λιγότερες πιθανότητες ατυχήματος. Κατά τ άλλα κρίμα, γιατί κάποιοι αντί για Brevetοβόλτα, έκαναν (έστω και προληπτικά) επίσκεψη σε νοσοκομείο, κάποιος έσπασε σκελετό, και γενικότερα για μερικούς βγήκε λίγο (πολύ) ξινό.)
Λίγα μέτρα λοιπόν πριν ξεκινήσει η 1η ανβ, ο Βαγγέλης Τασ. (Vagtas) είπε το θεικό: "Λοιπόν, λέω τώρα στην ανηφόρα να ξεκινήσουμε σιγά-σιγά και μετά να κόψουμε!"
Μερικά γέλια ακούστηκαν και μετά από λίγα δευτερόλεπτα πολλοί ταυτόχρονοι μεταλλικοί ήχοι από αλυσίδες που αλλάζαν δίσκους. Το μήκος της ανηφόρας 11 χλμ περίπου με καλές κλίσεις που αν θυμάμαι καλά έφτασαν στιγμιαία μέχρι και 13%. Εκεί ήταν και η τελευταία φορά που είδα το μπουλούκι-γκρουπ.
Στα μισά της κατάβασης μας περίμενε το 1ο κοντρόλ. Και τι δεν είχαν τα παιδιά. Κρέμες Παλαμά (σχεδόν παγωμένες), Μπανάνες, Κρουασάν, νερό.. πολύ οργάνωση. Εύγε!
Εκεί έγινε και μία μικρή ανασυγκρότηση μεταξύ εμού, του Φραγκίσκου και του Περικλή.
Ακολούθησαν τα ανηφοροκατηφοράκια τα οποία χρήζουν ιδιαίτερης προσοχής μιας και μπορούν να σου κλέψουν αρκετή δύναμη, και η παραλιακή βόλτα στο Νομό Λαρίσης η οποία έπιασε και το νομό Πιερίας. Στον Πλαταμώνα έγινε στάση για μακαρονάδα μαζί με τον Περικλή και τον Φραγκίσκο και μετά ξεκινήσαμε αυτή τη μεγάλη ανάβαση για την Καλλιπεύκη (Όλυμπος). 24 χλμ στο σύνολο. Τα πρώτα 9 με καλές κλίσεις μέχρι και 12% και τα υπόλοιπα ανηφορικά μεν, (πιο) βατά δε.
Ακολούθησαν τα ανηφοροκατηφοράκια τα οποία χρήζουν ιδιαίτερης προσοχής μιας και μπορούν να σου κλέψουν αρκετή δύναμη, και η παραλιακή βόλτα στο Νομό Λαρίσης η οποία έπιασε και το νομό Πιερίας. Στον Πλαταμώνα έγινε στάση για μακαρονάδα μαζί με τον Περικλή και τον Φραγκίσκο και μετά ξεκινήσαμε αυτή τη μεγάλη ανάβαση για την Καλλιπεύκη (Όλυμπος). 24 χλμ στο σύνολο. Τα πρώτα 9 με καλές κλίσεις μέχρι και 12% και τα υπόλοιπα ανηφορικά μεν, (πιο) βατά δε.
Στον Παλιό Παντελεήμονα σταματήσαμε για τρχούμενο νερό, αλλά φέτος ήταν τόσο βαρύ το καλοκαίρι που μέχρι και το τρεχούμενο νερό ... ζεστό ήταν....
Το μαγικό με αυτή την ανάβαση είναι ότι ουσιαστικά ποδηλατείς μέσα στο δάσος. Οπότε ήλιος και ζέστη δε σ ενοχλούν, και ταυτόχρονα χαζεύεις και το χαρισματικό Ελληνικό τοπίο, όταν ανάμεσα από τους πανύψηλους κορμούς των δέντρων διακρίνεις μία καταγάλανη θάλασσα ή εκτάσεις καλλιεργημένης γης.
Ακολούθησε το κοντρόλ στην Καλλιπεύκη (πάλι πλήρως οργανωμένο από φαγητό) και μετά κατάβαση με "υπερηχητικές" ταχύτητες για Γόννους.
Εδώ να πω πως βρήκα ΠΟΛΥ επικίνδυνα τα μοσχάρια που ήταν μέσα στη μέση του δρόμου, μιας ουσιαστικά αποτελούσαν κινούμενους τοίχους. Ένα μάλιστα με αγριοκοίταξε, και ομολογώ πως έκανα λίγα κακά μου, φοβούμενος μη τυχόν και μου κάνει πέσιμο περνώντας από δίπλα του.
Μερικά χλμ πιο κάτω είχαμε την ευκαιρία να ποδηλατίσουμε μαζί με άγρια άλογα τα οποία έτρεχαν μαζί μας για μερικά μέτρα. Εμείς στο δρόμο, αυτά στα χωράφια.
Εκπληκτικές εικόνες. – Εικόνες Brevet!
Ακολούθησε η μονοτονία του παραδρόμου της Εθνικής (κακά τα ψέματα όλοι οι παράδρομοι μονότονοι είναι) η οποία έσπασε με τι άλλο... με τι άλλο... Μα με τον "Οίκο Εποχής Σούλα" !!!! (Τι είναι? Χα... Goggle it! που λένε)
Πάλι καλά δεν πήρε το μάτι μου κανέναν σταματημένο εκεί.... (Όχι ότι θα κάρφωνα βεβαίως!!!)
Στον μονότονο λοιπόν παράδρομο ακολούθησαν συνεχείς αλλαγές (ήμουν μαζί με τον Frankie) για να φτάσουμε στη Λάρισα όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Είχαμε περάσει πλέον στη φάση του "Θέλω να τελειώσει".
Στον τερματισμό ωραίο κλίμα και πολύ ωραίο μιλφέιγ Κωνσταντινίδη από τη διοργάνωση.
Άλλο ένα όμορφο Μπρεβέ είχε λάβει τέλος. Γεμίσαμε εμπειρίες και εικόνες και πάμε γι άλλα!
Του χρόνου με το καλό θα δώσω ξανά το παρόν στην εκκίνηση. Αξίζει.
Το Bianchi 928 L'UNA κάπου ψηλά στον Όλυμπο
Για την ιστορία:
Σωστές επιλογές:
Καλύτερη διαχείριση φαγητού και σε ποσότητα και σε ποιότητα (όχι πολύ ζάχαρη)
Καλή επιλογή το recovery 4:1
Λάθος επιλογές:
Δεν έχω βάλει ακόμα 27άρι για να ξεκουράζω τα πόδια στις απότομες κλίσεις
Πρέπει να βρω τρόπο να παίρνω λίγο αλάτι μαζί μου. (Όχι για ξόρκια, για βρώση!)
Πολύ βαριά η μακαρονάδα ακριβώς πριν την ανβ για Παλιό Παντελεήμονα. Μου κάθησε σαν πέτρα στο στομάχι.
Καταναλώθηκαν:
- 1 lt Ισοτονικό
- Πολλά (8+) lt νερό
- 1,5 τοστ
- 2 μαγνήσια
- 2 gel
- 1 δόση recovery 4:1 στο 155χλμ
- 1 μακαρονάδα
- 1 μπανάνα
- 1 κρέμα Παλαμά
- 1 μπάρα δημητριακών
200Km Brevet Θέρμου - Σάββατο 12-05-2012
Διαδρομή Θέρμο - Καρπενήσι - Θέρμο 207 χλμ στο σύνολο με περίπου 4.200 υψομετρικά.
Συνολικός χρόνος 13h.02'
Το πιο δύσκολο brevet της χρονιάς είναι γεγονός.
Δεν είναι (μόνο) τα χιλιόμετρα. Είναι τα βουνά που κρύβονται ανάμεσά τους.
Κατηφορίσαμε για Θέρμο παρέα με τον Βασίλη Πετρόπουλο, μαζί με πολιτική και κοινωνική συζήτηση (λόγω των ημερών) και αρκετά καλή διάθεση (λόγω του brevet βεβαίως!). Για την ιστορία ο Βασίλης έχει πάρει μέρος σε 2 Paris-Brest-Paris. Για το Θέρμο δεν είπαμε και πολλά λόγια μιας και πολύ απλά ξέραμε τι μας περιμένει.... Ανηφόρα! Η μόνη συνεννόηση ήταν ... Ο καθένας το ρυθμό του ... και τα λέμε στο τέρμα.
Το βράδυ της Παρασκευής στο ξενοδοχείο κύλησε παράξενα, με κούραση και υπερένταση. Μετά από πολλά στριφογυρίσματα κατάφερα τελικά να κοιμηθώ κατά τις 3 (!!!). @ 07:00 είχε εγερτήριο όμως και ετοιμασίες. Το μόλις 10 ημερών (στην κατοχή μου) Bianchi 928 l'una με την παράξενη ασημί carbon πλέξη φορτώθηκε σαν το μουλάρι προκειμένου να μη μου λείψει τίποτα στη διαδρομή. Ντύθηκα, το καβάλησα και σε λίγα λεπτά βρισκόμουν στην πλατεία του χωριού όπου ήταν η εκκίνηση(μαζική).
Περιμένοντας την αναχώρηση οι σφυγμοί ήταν ήδη 130+. Ωχ! λέω.. αν τώρα δουλεύω έτσι ... τότε στην 1η ανηφόρα τι θα γράψει? 200??
Με έναν μαγικό τρόπο όμως όλα λύθηκαν μόλις ξεκίνησα να κάνω πετάλι. Τα πρώτα κατηφορικά/ευθεία (καμιά 20ριά) χλμ μαζεύτηκαν εύκολα και γρήγορα. Ακολούθησε ήπια ανηφόρα καμιά 15ριά χλμ, μικρή ανάσα και στροφάρισμα σε επίπεδο έδαφος για την ανάβαση που ξεπρόβαλε μπροστά μας μήκους 17χλμ, η οποία θα μας πήγαινε στον Αγ.Βλάσιο. Αυτή έγινε "κατανοητή".
Ακολούθησαν ωραίες εικόνες γεμάτες από βουνό και δένδρα σε συνδυασμό με γρήγορη κατάβαση προς την τεχνητή λίμνη των Κρεμαστών. Η θέα μας αποζημίωνε στο 100%. Αφού περάσαμε τη γέφυρα η κατάβαση τελείωσε και ...φτου κι απ την αρχή!
Ότι κατεβαίνεις .... πρέπει να το ξανανέβεις! Πολλές φορές στο 2πλάσιο....!
Τραβήξαμε λοιπόν άλλα 20 καλά ανηφορικά χλμ μέχρι την Φραγκίστα όπου και την πέσαμε για κανά 10λεπτο κάτω από κάτι πλατάνια για να έρθουμε λίγο στα ίσα μας.
Ο ήλιος ήταν πολύ δυνατός σε όλη τη διάρκεια ... και αυτό είχε αρχίσει να φαίνεται. Μέχρι αυτό το σημείο ήμουν μαζί με το Χρήστο, πηγαίναμε σχεδόν δίπλα-δίπλα. Το υπόλοιπο της διαδρομής θα το ποδηλατούσα όλο μόνος μου.
Η διαδρομή συνεχίζεται όμως και μετά από 10 απότομα κατηφορικά χλμ ... ακολουθεί ... τι άλλο...??? Ανάβαση. Καλεσμένο/Μπαγασάκι. 17χλμ σχεδόν "τοίχου"... Η παρακάτω φωτό είναι η θέα του Καλεσμένου... Θέλετε σχόλιο?
Στη μέση κάπου αυτής της διαδρομής έκανε την εμφάνισή του ένα τεράστιο σύννεφο το οποίο κουβαλούσε και πολύ νερό. Ε, όλο αυτό το νερό το έριξε πάνω μου. Καρέκλες λέμε. Βέβαια να μην παραπονιέμαι... Δροσίστηκα κιόλας. (Είναι βασικό νομίζω σε τέτοιες περιπτώσεις να προσπαθείς να βλέπεις ΜΟΝΟ τη θετική πλευρά των πραγμάτων!)
Έφτασα λοιπόν στην κορυφή βρεγμένος και πολύ κουρασμένος... αλλά χαμογελαστός.
Το Καρπενήσι τώρα ήταν μία κατηφόρα. Ούτε πετάλι δεν χρειαζόταν να κάνω. Κατηφόρισα λοιπόν με πολύ προσοχή και καθόλου βιασύνη γιατί η συσσωρευμένη κούραση μπορεί να σε οδηγήσει σε τραγικά λάθη.
Στάση 5λέπτου για πατατάκια και νερό σ ένα περίπτερο και βουρ για Προυσό. Θα ακολουθούσαν 19 χλμ σκληρής ανάβασης. Πολύ σκληρής.
Μέχρι να φτάσω στο control που ήταν στην πλατεία του χωριού... τα είδα όλα. Στο 8-10% κλίση ξεκουραζόμουν. Είχε κάτι 16άρια μήκους 50 μέτρων ... άλλο πράγμα...
Στο control έφαγα πολλά πατατάκια (ξανά), ήπια πολύ νερό, κατανάλωσα τζελο-χημεία, έσφιξα τα δόντια και ξεκίνησα.
Το μήκος και οι κλήσεις δεν έλεγαν να υποχωρήσουν. Συνέχεια κοίταγα το Garmin το οποίο έγραφε 10%-12% (και κάτι σκόρπια 14άρια). Να μην έχει ένα 6άρι-7άρι, να ξεκουραστώ λίγο...
Μετά από λίγο ξεκίνησαν οι έντονοι πόνοι. ΠΑΝΤΟΥ όμως. Μέση, Αυχένας και βεβαίως... όλο το μυικό σύστημα των ποδιών.
Το σώμα έδινε με ασταμάτητο ρυθμό προειδοποιήσεις για κράμπα. Και στις 2 γάμπες.
Οπότε αναγκάστηκα να κατέβω. Δεν αρκούσε όμως. Ήθελε περπάτημα τώρα.
Έκανα λοιπόν κανά χιλιόμετρο περπατώντας και πραγματικά ένιωσα άλλος άνθρωπος. Ίσιωσε η μέση, πέρασε ο αυχένας, έφυγαν οι κράμπες.
Ξανακαβάλησα με άλλον αέρα τώρα. Ορθοπέταλο και η μόνη κατεύθυνση... η κορυφή.
Όταν ο στόχος κατακτήθηκε, η χαρά ήταν μεγάλη. Κάθισα λίγο να απολαύσω τη θέα. Έβαλα ξανά το αντιανεμικό για να μην κρυώσω. Η κατηφόρα που έμενε ήταν μεγάλη, ο ήλιος είχε πάρει την κατιούσα και ήμουν ήδη 11μιση ώρες στο δρόμο.
Κατάβαση με extra προσοχή λοιπόν.
Το Θέρμο ήταν τώρα πολύ κοντά αλλά παρόλα τα "γκάζια" ο χρόνος και τα χλμ αργούσαν να περάσουν. Έμοιαζαν πολλαπλάσια από την πραγματικότητα.
Σχεδόν είχε βραδιάσει όταν έφτανα στην πλατεία του χωριού όπου προς έκπληξή μου, οι φίλοι συμποδηλάτες καθώς και μερικοί άσχετοι με τη διοργάνωση, χειροκροτούσαν την ώρα που τερμάτιζα. Κάτι που βεβαίως έγινε για όλους τους τερματίσαντες.
Το σκηνικό και η στιγμή ήταν άκρως συγκινητική μιας κι επιβραβεύονται οι κόποι μιας ολόκληρης χρονιάς.
Σφράγισα κάρτα στις 13h02'.
Ορθές επιλογές:
- Να ποδηλατήσω με τα πόδια έξω από τα παπούτσια (από πάνω για την ακρίβεια) για μερικά χλμ και μάλιστα "πατημένος"...
- Να έχω δυνατά φώτα.(αν και δεν χρειάστηκαν...αλλά αν σε έπιανε για τα καλά η νύχτα...)
- Να έχω μακρυμάνικο αντιανεμικό-αδιάβροχο. Μετά από τα καρεκολοπόδαρα (στην κατηφόρα για Καρπενήσι) έδειξε την αξία και τη χρησιμότητά του.
- Να πίνω ΠΑΡΑ πολύ και να τρώω συχνά.
- Να μην υποτιμήσω καμία ανάβαση (ακόμα και του Αγ.Βλάσιου που φαντάζει εύκολη)
- Να μην ακολουθήσω το ρυθμό κανενός για να μην καώ. (αυτό έχει και αρνητικά βέβαια.. ήμουν 140 περίπου χλμ μόνος μου.)
- Να περπατήσω 1 χλμ
- Να μην βιάζομαι στις κατηφόρες.
Λάθος επιλογές:
- Λάθος γρανάζωμα (για μένα μιλάμε πάντα). 34-25... Χμμ.!! Έπρεπε να έχω 34-27 ίσως και 28. **
- Πήρα πολύ φαγητό μαζί μου. Πολύ βάρος, λάθος (γευστικές) επιλογές, πολύ "χώρος" χαμένος.
- Ξέχασα να πάρω αλάτι. Θα είχε βοηθήσει στις κράμπες που απειλούσαν στην τελευταία ανηφόρα.
** Μέχρι και τον Προυσό δεν χρειαζόμουν περισσότερα δόντια από 25. Τσούλαγα. Από Προυσό και μετά όμως ήθελε οπωσδήποτε κάτι μεγαλύτερο.
Η πλάκα (ψυχολογική) ήταν όταν παρατήρησα την κασέτα του Χρήστου ενός παιδιού που πηγαίναμε μαζί μέχρι το 60 περίπου. Φανερά πολύ πιο ελαφρύς από εμένα είχε κουμπώσει 29άρα κασετούλα και στρόφαρε μια χαρά. Όταν τον ρώτησα αν είναι υπερβολικό μου είπε ότι την προηγούμενη φορά τα παράτησε και τώρα ήρθε πιο οργανωμένος. Ωχ! λέω ... την κάτσαμε... Που πα ρε καραμήτρο εσύ με το 25???
300Km Brevet - Σάββατο 03-03-2012
Συνολικός χρόνος 16h.19'
Τα 300(25)χλμ κατακτήθηκαν επιτυχώς.
Πήρα την απόφαση να κάνω τη διαδρομή παρά τις έντονες ενοχλήσεις που είχα στο αριστερό γόνατο τον τελευταίο καιρό, από τις οποίες ήμουν στο "τσακ" να τα παρατήσω ακόμα και στο 200άρι. Δεν άκουσα ούτε γιατρό, ούτε γυναίκα, ούτε τους εμπειρότερους, ούτε την λογική. Μαλακία μου? Ίσως... Αλλά κάποιοι από σας θα με καταλάβουν... Σίγουρα θα έχουν βρεθεί σε παρόμοια θέση.
Εκκινήσαμε λοιπόν κατά τις 7.15 και ήμασταν η κλασσική Ble παρέα. Οι παλαιότεροι και κατά πολύ εμπειρότεροι (pkokkaliaris, Περικλής, Σ.Αβδέλαρος, και λοιποί-συγγνώμη σε όσους ξεχνώ, αλλά ήμασταν πολλοί!) έδωσαν το στίγμα του ρυθμού, έβαλαν και καμιά φωνούλα όταν χρειάστηκε, κι έτσι με τη βοήθεια και την "υπακοή" όλων μας στους "κανόνες", το γκρουπάκι έμεινε μαζί από την εκκίνηση μέχρι τον τερματισμό.
Ο ρυθμός ήταν γλυκός, και τα "τσιμπήματα" (στο γόνατο) που έκαναν την εμφάνισή τους πολύ νωρίς εξαναγκάστηκαν σε φυγή από το σωστό στροφάρισμα και την ήπια κατανομή δύναμης στα πηδάλια. Αυτό επαναλήφθηκε 2-3 φορές μέχρι τον τερματισμό.
Η δυσκολία δεν άργησε να έρθει βέβαια. Με την αναχώρηση από Ύπατο, χάνω το 34άρι και μου μένει μόνο το 50. Το ντεραγιέ αρνείται πεισματικά να κατεβάσει και αντ' αυτού μου πετάει την αλυσίδα 2 φορές από την εξωτερική πλευρά του δίσκου. Σταμάτημα για επανατοποθέτηση και σπριντάκι για ν' ανάψουν τα αίματα και να ξαναπιάσω το γκρούπ. Σ' όλη τη διαδρομή μέχρι το 2ο κοντρόλ σκέφτομαι πως θ' ανέβω την ανηφόρα της Αταλάντης μόνο με δίσκο και χαλασμένο αριστερό γόνατο. ΕΥΤΥΧΩΣ, στο 2ο κοντρόλ ένας κοντρολιέρης (? σόρρυ αλλά δεν ξέρω όνομα) και ο Γιάννης από την παρέα μου, μου έδωσαν λύση.
Η ανηφόρα της Αταλάντης βγήκε γλυκά κι εύκολα παρά τους 25C(και την χειμερινή ενδυμασία), όπως και η κατηφόρα που ακολουθούσε.
Χαζολόγημα στην Αταλάντη, extra κρεμούλα (Penaten για μωρά) στα μαλακά μόρια μας, καφέ, φαί και βούρ για επιστροφή. Η ήδη καλή ψυχολογία (που οφείλεται σε γκρουπ και παρέα) γίνεται ακόμα καλύτερη γιατί αν και 160 χλμ μακριά, είμαστε ήδη στον δρόμο της επιστροφής.
Επικίνδυνο κλατάρισμα (μπροστινό παρακαλώ, και μάλιστα το 2ο του για την ημέρα) για τον φίλο Σταύρο (aka karas) στην κατηφόρα με τα όσα (πολλά) πηγαίναμε εκείνη τη στιγμή. Ευτυχώς παρέμεινε απλά κλατάρισμα και δεν εξελίχθηκε σε πτώση.
Στη Χαιρώνεια είχαμε άλλο ένα φουίτ, αυτό του Παναγιώτη Κοκκαλιάρη,το οποίο μας έφαγε πάνω από 20 min επιδιόρθωσης. Ο Παναγιώτης έδειχνε απογοητευμένος και με χαλασμένη τη διάθεση, αλλά ο Rockarolla επιλείφθηκε της καταστάσεως.
Έτσι τα απρόοπτα τελείωσαν και ο τερματισμός ερχόταν όλο και κοντύτερα.
Το σκοτάδι του παραδρόμου ήταν παχύ, αλλά η ησυχία και η ηρεμία σου επέτρεπαν να αφουγκραστείς τις πεταλιές των υπολοίπων όπως και τις ανάσες τους.
Οι μαλακιοσυζητήσεις τύπου "Τέτοια ώρα, τέτοια λόγια" έδιναν κι έπαιρναν και το χαμόγελο ΔΕΝ έλειπε από τα χείλη κανενός.
Για ένα μεγάλο κομμάτι της επιστροφής ήμουν μπροστά μαζί με τον Παύλο και οδηγούσαμε το γκρουπάκι. Ο Παναγιώτης από πίσω του "φώναζε" που και που να χαλαρώσει, μιας και τα πόδια του Παυλάρα ήταν έτοιμα να πάρουν δρόμο. Ακριβώς γι αυτόν τον λόγο όταν επρόκειτο για μονό στοίχο, όπως το κομμάτι με τα έργα, έμπαινα εγώ μπροστά που θέλοντας και μη είμαι λίγο πιο εγκρατής, έχοντας από πίσω μου τον Πάυλο με το τουμπανο-φώς του.
Για να μην τα πολυλογώ, ο τερματισμός ήρθε μετά από 16h19' με κούραση μεν, χαρά δε.
Το σίγουρο είναι πως το ευχαριστήθηκα περισσότερο από τη Νεμέα μιας και έλειπαν οι (έντονοι)πόνοι, και ο ρυθμός ήταν λογικότερος. Χωρίς να θέλω να φανώ υπερβολικός, θα πω ότι για μένα ήταν κι ευκολότερο.
Αν και πολλοί γκρίνιαξαν (μεταξύ αυτών κι εγώ) για τα 25 επιπλέον km, τελικά αποδεικνύεται ότι ήταν μία καλή ευκαιρία να έχουμε σημείο αναφοράς για τα 400.
...Ρε λές???
Καταναλώθηκαν:
2 τοστ
3 τζελ
4 handmade μπάρες των 80gr
1 μπανάνα
2 μανταρίνια
1 energy cake
1/2 bonk braker
1/4 κριτσίνια
1 κρουασάν
1,5 lt ισοτονικό
5-6 lt νερό
"Κάηκαν", σύμφωνα με το Garmin περίπου 12.000 θερμίδες...(!!!)
Να και η διαδρομή έτσι όπως την είδε το Garmin μου. (Η μπαταρία τελείωσε στο 305km, από κει και πέρα σχεδίασα manually την διαδρομή)
http://ridewithgps.com/routes/978740
Διαδρομή Ελευσίνα - Νεμέα - Ελευσίνα, 207χλμ στο σύνολο με περίπου 2.600m υψομετρικά.
Συνολικός χρόνος 09h.54'
Σύντομη περιγραφή:
Από τότε που έμαθα πως υπάρχουν Brevet το έβαλα στόχο. Πρέπει οπωσδήποτε να λάβω μέρος....
Όντας επί 20ετίας (πρώην πλέον) καπνιστής, ξεκίνησα να κάνω ποδήλατο τον Αύγουστο του 2009. Τότε τα 3 ή τα 4 χλμ, φάνταζαν άθλος του Ηρακλή για μένα. Δεν το έβαλα όμως κάτω. Προ 7μήνου απέκτησα την 1η μου κούρσα (τον γνωστό "Κινέζο") και ξεκίνησα δειλά-δειλά τις μεγαλύτερες αποστάσεις.
Κάπου εκεί θα γνώριζα και τους Bleδες, μία ομάδα από ποδηλάτες οι οποίοι έχουν πάρει το χόμπυ τους στα σοβαρά. Από τότε προσπαθώ να μην χάνω καμία συνάντηση/προπόνηση μαζί τους, αν και οι οικογενειακές μου υποχρεώσεις είναι αρκετά αυξημένες λόγω έλευσης 2ου τέκνου...και η Παντόφλα ...παραμονεύει...!
Στα του Brevet τώρα όπου το βασικότερο όλων είναι η επίτευξη του προσωπικού μου στόχου, όπου βέβαια δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από τον τερματισμό.
Ακολούθησα με χαρά κι ενθουσιασμό όλη την ομάδα μέχρι το 140χλμ περίπου.
Δυστυχώς οι πόνοι στον ραγισμένο μου μηνίσκο, που με ταλαιπωρεί εδώ και 3 χρόνια (ειδικά όταν φτάνω στα όρια) ΔΕΝ μου επέτρεπαν να πατήσω ούτε λίγο παραπάνω.
Προτίμησα λοιπόν να κόψω και να τερματίσω, παρά να με μαζέψει κανένα ασθενοφόρο πηγαίνοντάς με απ ευθείας σε χειρουργείο. --(Απ ότι φαίνεται δεν θα το γλυτώσω έτσι όπως πάω... Ραντεβού με ορθοπεδικό λοιπόν λίαν συντόμως!)
Οι δυσκολίες όμως δεν σταμάτησαν εκεί. Περίπου στο 160χλμ μου βγαίνει η αλυσίδα από την εξωτερική πλευρά του δίσκου η οποία στράβωσε κιόλας. Λίγα χλμ μετά παθαίνω απίστευτη κράμπα στο αριστερό πόδι και όπως ξεκαβαλάω παθαίνω και στο δεξί (Ναι ταυτόχρονα, τα είδα όλα λέμε!)
Κάπου στη Νέα Πέραμο σε μία διχάλα ψάχνοντας να δω από που πρέπει να πάω διαπιστώνω πως έχω χάσει το roadbook. Γα-μά-τος! Παίρνω τον πάνω δρόμο για κανά-δυο χλμ και ρωτώντας κάποιους τύπους σε μια αυλή που έπιναν καφέ καταλαβαίνω πως πάω λάθος. Πάμε πίσω!
Σα να μην έφταναν όλα αυτά χάθηκα και μέσα στην Ελευσίνα. Κι όχι τίποτε άλλο 3 άτομα που ρώτησα ΔΕΝ μίλαγαν καν Ελληνικά.
Πάλι καλά ο δρόμος τελικά βρέθηκε και το τελικό σφράγισμα έλαβε χώρα στις 09h.54' ήτοι με 27 λεπτά καθυστέρηση από τους πρώτους της ομάδας.
Κι ενώ το Brevet ήταν 207 χλμ εγώ το "μάκρυνα" λιγάκι κάνοντας 212 περίπου χλμ.
Να σημειώσω εδώ πως (παραδόξως) τερμάτισα σχετικά ξεκούραστος. Πως γίνεται αυτό απορώ...
Ναι δε λέω δυσκολεύτηκα, λόγω του πόνου κυρίως, όμως δεν σκέφτηκα ούτε μία στιγμή να τα παρατήσω. Ελπίζω να είναι καλά το πόδι και να δώσω το παρόν και στο 300άρι.
Καταναλώθηκαν:
2 τοστάκια
1 μπανάνα
1 μανταρίνι
2 παστέλια
1 home-made energybar
1 energy cake
1 Τζελάκι
2+ λίτρα νερό
700ml ισοτονικό
Το 1ο μου Brevet λοιπόν αποτελλεί πλέον ιστορία....
.JPG)
Να και η διαδρομή έτσι όπως την είδε το Garmin μου. (Η μπαταρία τελείωσε στο 305km, από κει και πέρα σχεδίασα manually την διαδρομή)
http://ridewithgps.com/routes/978740
Έτοιμο για αναχώρηση
Με μύτη έτοιμη για να καρφώσει μπιφτέκι. 5' πριν την εκκίνηση...
Το γκρουπ κάπου κοντά στην Αλίαρτο
Προορισμός κάπου κοντά στις χιονισμένες κορυφές.
Οι νταλίκες έκαναν πολύ αισθητή την παρουσία τους στα στενά κομμάτια.
Διασχίζοντας την Κωπαίδα... με τις ωραίες (λέμε τώρα...) μυρωδιές!
Μην ξεχάσετε να κλείσετε το στόμα γιατί διαφορετικά η Κωπαίδα θα προσφέρει άφθονη πρωτείνη σε μορφή μύγας. Θα αποκτήσετε και πουά δοντάκια....
Αυτός ο τελευταίος, με τις γεμάτες τσέπες και τα στραβά ανακλαστικά... Ε, εγώ είμαι...
Χαρούμενος γιατί ακόμα είμαστε κοντά στα 120χλμ και ....έχουμε ΠΟΛΥ δρόμο...
Το πειθαρχημένο γκρουπάκι μας ... Μείναμε ενωμένοι μέχρι και τον τερματισμό!
200km Brevet Σάββατο 04-02-2012
Συνολικός χρόνος 09h.54'
Σύντομη περιγραφή:
Από τότε που έμαθα πως υπάρχουν Brevet το έβαλα στόχο. Πρέπει οπωσδήποτε να λάβω μέρος....
Όντας επί 20ετίας (πρώην πλέον) καπνιστής, ξεκίνησα να κάνω ποδήλατο τον Αύγουστο του 2009. Τότε τα 3 ή τα 4 χλμ, φάνταζαν άθλος του Ηρακλή για μένα. Δεν το έβαλα όμως κάτω. Προ 7μήνου απέκτησα την 1η μου κούρσα (τον γνωστό "Κινέζο") και ξεκίνησα δειλά-δειλά τις μεγαλύτερες αποστάσεις.
Κάπου εκεί θα γνώριζα και τους Bleδες, μία ομάδα από ποδηλάτες οι οποίοι έχουν πάρει το χόμπυ τους στα σοβαρά. Από τότε προσπαθώ να μην χάνω καμία συνάντηση/προπόνηση μαζί τους, αν και οι οικογενειακές μου υποχρεώσεις είναι αρκετά αυξημένες λόγω έλευσης 2ου τέκνου...και η Παντόφλα ...παραμονεύει...!
Στα του Brevet τώρα όπου το βασικότερο όλων είναι η επίτευξη του προσωπικού μου στόχου, όπου βέβαια δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από τον τερματισμό.
Ακολούθησα με χαρά κι ενθουσιασμό όλη την ομάδα μέχρι το 140χλμ περίπου.
Δυστυχώς οι πόνοι στον ραγισμένο μου μηνίσκο, που με ταλαιπωρεί εδώ και 3 χρόνια (ειδικά όταν φτάνω στα όρια) ΔΕΝ μου επέτρεπαν να πατήσω ούτε λίγο παραπάνω.
Προτίμησα λοιπόν να κόψω και να τερματίσω, παρά να με μαζέψει κανένα ασθενοφόρο πηγαίνοντάς με απ ευθείας σε χειρουργείο. --(Απ ότι φαίνεται δεν θα το γλυτώσω έτσι όπως πάω... Ραντεβού με ορθοπεδικό λοιπόν λίαν συντόμως!)
Οι δυσκολίες όμως δεν σταμάτησαν εκεί. Περίπου στο 160χλμ μου βγαίνει η αλυσίδα από την εξωτερική πλευρά του δίσκου η οποία στράβωσε κιόλας. Λίγα χλμ μετά παθαίνω απίστευτη κράμπα στο αριστερό πόδι και όπως ξεκαβαλάω παθαίνω και στο δεξί (Ναι ταυτόχρονα, τα είδα όλα λέμε!)
Κάπου στη Νέα Πέραμο σε μία διχάλα ψάχνοντας να δω από που πρέπει να πάω διαπιστώνω πως έχω χάσει το roadbook. Γα-μά-τος! Παίρνω τον πάνω δρόμο για κανά-δυο χλμ και ρωτώντας κάποιους τύπους σε μια αυλή που έπιναν καφέ καταλαβαίνω πως πάω λάθος. Πάμε πίσω!
Σα να μην έφταναν όλα αυτά χάθηκα και μέσα στην Ελευσίνα. Κι όχι τίποτε άλλο 3 άτομα που ρώτησα ΔΕΝ μίλαγαν καν Ελληνικά.
Πάλι καλά ο δρόμος τελικά βρέθηκε και το τελικό σφράγισμα έλαβε χώρα στις 09h.54' ήτοι με 27 λεπτά καθυστέρηση από τους πρώτους της ομάδας.
Κι ενώ το Brevet ήταν 207 χλμ εγώ το "μάκρυνα" λιγάκι κάνοντας 212 περίπου χλμ.
Να σημειώσω εδώ πως (παραδόξως) τερμάτισα σχετικά ξεκούραστος. Πως γίνεται αυτό απορώ...
Ναι δε λέω δυσκολεύτηκα, λόγω του πόνου κυρίως, όμως δεν σκέφτηκα ούτε μία στιγμή να τα παρατήσω. Ελπίζω να είναι καλά το πόδι και να δώσω το παρόν και στο 300άρι.
Καταναλώθηκαν:
2 τοστάκια
1 μπανάνα
1 μανταρίνι
2 παστέλια
1 home-made energybar
1 energy cake
1 Τζελάκι
2+ λίτρα νερό
700ml ισοτονικό
Το 1ο μου Brevet λοιπόν αποτελλεί πλέον ιστορία....
.JPG)
Στο 3ο control στην Κόρινθο:
